ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ
Η ομάδα σύμβολο του κυπριακού μπάσκετ, κατά την ταπεινή μου άποψη, επιστρέφει εκεί που ανήκει. Η ομάδα που μαζί με την ΠΑΕΚ Κερύνειας του ’70 αποτέλεσαν τις ομάδες κολόνες πάνω στις οποίες χτίστηκε, μεγάλωσε και έζησε μεγάλες στιγμές η κυπριακή καλαθόσφαιρα. Η ομάδα αυτή δεν είναι άλλη από την ΑΕΛ που μετά από τρία χρόνια επιστρέφει και πάλι στην Α’ κατηγορία και αφού έφτασε μέχρι και το κλείσιμο του τμήματός της (2014)!
Η «βασίλισσα» του κυπριακού μπάσκετ, όπως είναι το προσωνύμιο της, με 13 πρωταθλήματα, εννέα κύπελλα και με μεγαλύτερο παράσημο την κατάκτηση του FIBA Regional Challenge cup το 2003, δεν είναι υπερβολή να πούμε πως έκανε ακόμα περισσότερο κόσμο να αγαπήσει το μπάσκετ στον τόπο μας. Με παίκτες θρύλους της κυπριακής καλαθόσφαιρας, προεξάρχοντος του αείμνηστου Γιώργου Θυρώτου (που κι αυτός από εκεί ψηλά, θα βλέπει, θα χαμογελά και θα χαίρεται), αλλά τους Νικολαΐδη, Κατσαμπή, Πανίκο Εύζωνα, Δώνη Κουνούνη, Αντώνη Εύζωνα, Μιχάλη Λοϊζίδη, Μάριο Θρασυβουλίδη, Φρίκο Καραγιάννη (και απολογούμαι αν μου ξέφυγε κάποιος άλλος), απλά να αρκεστώ σ’ αυτούς που έδωσαν άλλη διάσταση στο μπάσκετ για περισσότερο από τριάντα και βάλε χρόνια.
Η ΑΕΛ δεν έφτασε απλά στον πάτο, αλλά και πάρα κάτω, που ήταν και το κίνητρό μου για το συγκεκριμένο σχόλιο, με αφορμή και την έναρξη του πρωταθλήματος μπάσκετ. Απ’ όσο έψαξα και τις πληροφορίες που συνέλεξα, η ομάδα της Λεμεσού υποχρεώθηκε (ουσιαστικά και όχι αναγκάστηκε) να βάλει λουκέτο για 160.000 ευρώ, χωρίς να βρεθούν μια χούφτα άνθρωποι μέσα από το σωματείο να βάλουν το χέρι στην τσέπη και να την απαλλάξουν από το κώνειο! Και μην ακούσω το, «περασμένα ξεχασμένα», γιατί το γεγονός αυτό σημάδεψε για πάντα το σωματείο.
Επιστρέφοντας στο σήμερα και τη νέα αρχή που κάνει ουσιαστικά η ΑΕΛ, ασφαλώς και κανένας δεν περιμένει να γίνουν θαύματα από τη μια μέρα στην άλλη. Η ΑΕΛ εκείνο που θα προσπαθήσει να κάνει είναι να «μπουσουλήσει» πρώτα και μετά να κοιτάξει να τρέξει και να «σκαρφαλώσει» ψηλά, για να βρεθεί εκεί που βρέθηκε παλιά και έγραψε ολόχρυσες σελίδες ιστορίας.
Σαφώς και μια από τις πιο πετυχημένες (αν όχι η πιο πετυχημένη) ομάδες στην ιστορία του μπάσκετ ξανακάνει όνειρα και ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία. Ρίχνοντας απλά μια ματιά στα παιδιά που έχει στο ρόστερ της, τα περισσότερα ή τέλως πάντων αρκετά από αυτά είναι «δικά της» παιδιά. Όπως και τότε, στη δεκαετία του ’70, του ’80 και του ’90. Και τι καλύτερος τρόπος για μια ομάδα θρύλο, τη «βασίλισσα» του κυπριακού μπάσκετ ν’ αρχίσει να ξανά ονειρεύεται. Αυτές οι σκόρπιες σκέψεις μου ήρθαν στο μυαλό, σαν παλιός φανατικός του μπάσκετ τα θυμήθηκα, που όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός, «για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλιοί».
Υ.Γ.: Ασφαλώς και όλοι ευχόμαστε η ΑΕΛ να τα καταφέρει με την επιστροφή της στη μεγάλη κατηγορία, γιατί το έχει ανάγκη το κυπριακό μπάσκετ, αλλά και η ομάδα η ίδια.
