aezaekaelanorthosisapoelapollonarisdoksaethnikos achnaskarmiotissasalaminaothelos athienouomonoiapafosSuper LeaguePremier LeagueSerie ALaLiga

ΜΠΑΣΚΕΤ ΕΛΛΑΔΑΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑΣ ΜΠΑΣΚΕΤΠαρακάλα, παρακάλα στο πλεχτό να πάει η μπάλα!

Παρακάλα, παρακάλα στο πλεχτό να πάει η μπάλα!

H Εθνική Eλλάδος ποδοσφαίρου έβγαλε το ματς do or die στο Τάμπερε δίχως να κάνει φάση. Ακόμα κι αν οι Φινλανδοί έβαζαν μία καρέκλα κάτω από την εστία τους, πιθανότατα, γκολ δεν θα βάζαμε! Τα γκολ έρχονται με το σταγονόμετρο. Οι καλές φάσεις με το κιάλι. Η ατομική ενέργεια, το απρόβλεπτο, η ντρίμπλα, το αλατοπίπερο απουσιάζει σε μόνιμη βάση εδώ και χρόνια.

Την ίδια στιγμή σε μία άλλη ήπειρο, η Εθνική μπάσκετ πασχίζει να βάλει κι αυτή ένα… γκολ. Είναι πια τόσο παροιμιώδης η αδυναμία της στο μακρινό σουτ, που όλοι πια οι αντίπαλοι της το δίνουν στο πιάτο, κάτι εξωφρενικό για το σύγχρονο μπάσκετ. Εντελώς ελεύθερο κιόλας!

Κλείνονται μέσα στην ρακέτα για να προκαλέσουν κυκλοφοριακή συμφόρηση και να μποτιλιάρουν τον Γιάννη και αφήνουν όλα τα υπόλοιπα… free! Ουδείς μετάνιωσε αυτή την φαινομενικά αυτοκτονική τακτική προσέγγιση.

Δεν είναι μία καινούργια ασθένεια, μα κάτι ανίατο, που δείχνει να μην γιατρεύεται στον χρόνο.

Την ώρα που το ελληνικό μπάσκετ είναι γεμάτο από παίκτες – προπονητές που «διαβάζουν» τα πάντα, που «αναλύουν» κάθε φάση σε κλάσματα δευτερολέπτου, που τακτικά είναι άψογοι, αψεγάδιαστοι, εντούτοις το… γκολ δεν μπαίνει με τίποτα. Είναι έλλειψη ταλέντου; Είναι -κυρίως- έλλειψη δουλειάς.

Στον ομαδικό αθλητισμό δεν υπάρχει χώρος για «κρίμα», η τύχη και η ατυχία πολύ σπάνια παίζουν ρόλο σε βάθος χρόνου στην μεγάλη εικόνα. Ο Μάικλ Τζόρνταν συνήθιζε να λέει πως: «όσο πιο πολύ δουλεύω, τόσο πιο… τυχερός αισθάνομαι». Το σουτ είναι θέμα ψυχολογίας, θέμα μέρας, αλλά σε βάθος χρόνου είναι κυρίως θέμα επανάληψης, μηχανικής, ρουτίνας, δουλειάς.

Σήμερα, θα βρεις δεκάδες, χιλιάδες πιτσιρίκια στην Ελλάδα που διακρίνονται σε παγκόσμιο επίπεδο στο Fifa, στο Pro, στο NBA2K, αλλά όλο και πιο λίγα που μπορούν να κάνουν τα βασικά σε ένα ομαδικό άθλημα. Σωστό τρέξιμο / positioning, σωστές επαφές με την μπάλα, σωστό σουτ. Σημεία των καιρών.

Τα παιδικά χέρια δουλεύουν πια ταχυδακτυλουργικά και με χειρουργική ακρίβεια χιλιοστού με ένα πληκτρολόγιο κονσόλας, αλλά δεν μπορούν να πετύχουν τη θάλασσα με ένα βότσαλο! Μπορούν να κάθονται με τις ώρες με ευλαβική προσοχή μπροστά από μία οθόνη, αλλά είναι πια αλλεργικά στον ιδρώτα, στο τρέξιμο, στη θυσία.

Το σουτ, το γκολ δεν έρχονται φυτευτά, ούτε από τον ουρανό. Δουλεύονται, βελτιώνονται, εξελίσσονται με ατελείωτες ώρες (τις περισσότερες φορές μοναχικής) δουλειάς, με ατελείωτες βαρετές επαναλήψεις και στρατιωτική πειθαρχεία. Η εξέλιξη δεν σταματά ποτέ, ούτε στα 20, ούτε στα 25, ούτε στα 30, ούτε στα 35. Αν το αφήσεις, σε αφήνει κι αυτό. Τα παραδείγματα από εφησυχασμένα παιδιά που νόμισαν ότι έφτασαν στην κορυφή και έγιναν «παλαίμαχοι» από πολύ νωρίς είναι ολοένα και περισσότερα στην χώρα μας, τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Στην Ελλάδα, του φραπέ (εσχάτως του φρέντο), των μπουζουκιών και της dolce vita πάντα κάποιος άλλος φταίει. Συνήθως, ο… άλλος. Ο κόουτς, ντε. Στην μπάλα έφταιγε ο Ρανιέρι, ο Σκίμπε, ο Άγγελος, ο Φαν ‘τ Σιπ. Ακόμα και ο Ότο ή ο Σάντος άκουσαν κατά καιρούς τα σχολιανά τους, για κάθε είδους πιθανό και απίθανο λόγο. Στο μπάσκετ έφταιγε ο Ζούρος, ο Τρινκιέρι, ο Κατσικάρης, ο Μίσσας, ο Σκουρτόπουλος.

Το βασικό πρόβλημα όμως συμπτωματικά και στα δύο αθλήματα, είναι πως το τυρί που βγάζει αυτή η στάνη ξίνισε. Ο ομαδικός αθλητισμός εξελίχθηκε, πήγε μπροστά και η ελληνική σχολή (αν υπάρχει τέτοια) έμεινε πίσω στο «πάμε», «γερά», «φάτε τους».

Την ώρα που όλοι παγκοσμίως κάνουν το απλό, τρέχουν και σουτάρουν στο παρκέ, εμείς κολλήσαμε στα περίπλοκα τακτικά συστήματα και την υπερανάλυση. Το μυαλό ξέρει τα πολύπλοκα, αλλά τα χέρια δεν μπορούν να κάνουν το απλό. Έξω, το λένε… paralysis by… analysis. Την ώρα που όλος ο πλανήτης προσπαθεί να παίξει proactive ποδόσφαιρο ζητώντας όσο το δυνατόν περισσότερο την μπάλα στα πόδια, εμείς εδώ την διώχνουμε μακριά και περιμένουμε πίσω από αυτή, διότι πολύ απλά… δεν ξέρουμε τι να την κάνουμε! Εκτός τόπου και χρόνου.

Κι ο Γιάννης; Ο Γιάννης είναι κάτι παράταιρο, κάτι εξωπραγματικό, ας το δεχθούμε δεν είναι προϊόν του ελληνικού μπάσκετ. Όσο Αργεντινός είναι ποδοσφαιρικά ο Λιονέλ Μέσι, άλλο τόσο καρπός του ελληνικού μπάσκετ είναι ο Γιάννης. Η συγκλονιστική μοναξιά που νιώθουν αμφότεροι, όταν φορούν το εθνόσημο, αλλά και η αμφισβήτηση από τους haters, όταν αδυνατούν να… περπατήσουν στο νερό με τις εθνικές τους ομάδες έχει καταπληκτικές ομοιότητες…

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ