Με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς συναντηθήκαμε για πρώτη φορά το φθινόπωρο του 1986 στο Σπλιτ. Εντελώς κατά τύχη και από σύμπτωση. Γνωρισθήκαμε, συστηθήκαμε, καθίσαμε στο μπαρ, ήπιαμε ένα ποτό (ουίσκι) και του έκανα την πρώτη συνέντευξη.
Από τότε πέρασαν 35 χρόνια, καλά να ‘μαστε να τα αναστορούμαστε: το μέτρημα του χρόνου είναι εύκολο, τα πράγματα δυσκολεύουν στο μέτρημα των συνεντεύξεων και των… ποτών που έτυχε να πιούμε.
Ξανακαθίσαμε στο μπαρ ενός ξενοδοχείου για μια συνέντευξη. Και όπως πάντοτε η γλώσσα του πήγαινε ροδάνι.
Μίλησε για όλους και για όλα: για τον Ιβκοβιτς, τον Παύλο, τον Θανάση και τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, το ενδεχόμενο να γυρίσει στον Παναθηναϊκό, τον Σπανούλη, τον Διαμαντίδη, τον Αλβέρτη, τον Σλούκα, τα κλάματα για το εγγόνι του, το μελιτζανί χρώμα που παίρνει όταν τσατίζεται, το μπαρ το οποίο θέλει να ανοίξει στην Αθήνα, τις νύχτες στα μπουζούκια, τη Μαρινέλλα, τον Μητροπάνο, τον Ρέμο, το πότε θα παρατήσει το προπονητιλίκι, το αν γερνάει ή όχι.