ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΑΚΟΥΡΗ
Σε μία εποχή που ο Νεϊμάρ στοιχίζει στους Σεΐχηδες της Παρί Σεν Ζερμέν 500-600 εκατομμύρια ευρώ(!), σε μια εποχή που έχουμε κάθε δικαίωμα να είμαστε (επιεικώς) καχύποπτοι με κάθε αθλητικό αποτέλεσμα, από το ποδόσφαιρο μέχρι τον στίβο κι από το λακρός μέχρι το σόφτμπολ, σε μια εποχή που (σχεδόν) τα πάντα μετριούνται με το χρήμα, με τη δημοφιλία στα Social Media και με την ακατάσχετη αλαζονεία σε όλα τα επίπεδα, είναι κάποια πράγματα που σου υπενθυμίζουν ότι υπάρχει μια χαραμάδα ελπίδας…
Προχθές βράδυ στο Λονδίνο, ο Γιουσέιν Μπολτ, αυτός μέγιστος αθλητάνθρωπος, έδινε την τελευταία του παράσταση. Ήταν πασιφανές ότι δεν ήταν αγωνιστικά έτοιμος. Ή καλύτερα δεν ήταν στον ίδιο βαθμό ετοιμότητας, όπως τα τελευταία έντεκα χρόνια που έτρεχε χωρίς αντίπαλο. Ο άνθρωπος, ιδιαίτερα αγαπητός σε όλη την υφήλιο για το χαμηλό προφίλ και τον αυθορμητισμό του, δεν είχε χάσει ποτέ σε μεγάλη διοργάνωση, από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, το 2008. Κι όμως, πέρασε τρίτος τη γραμμή τερματισμού. Πρώτος ήταν ένα από τα… πιο κακά παιδιά του στίβου, ο Τζάστιν Γκάτλιν.
Πιάστηκε δύο φορές ντοπαρισμένος, τιμωρήθηκε και χρειάστηκαν θεοί και δαίμονες για να του επιτραπεί να αγωνιστεί και πάλι. Είχε να φτάσει σε μεγάλη διάκριση από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, το 2004. Κι όμως, στην κορυφαία του στιγμή, στη λύτρωση μετά από 13 τόσα χρόνια, δεν κράτησε τίποτα για τον εαυτό του. Πλησίασε τον Μπολτ και υποκλίθηκε σε μια από τις πιο όμορφες στιγμές του αθλητισμού τα τελευταία χρόνια. Παρόλα αυτά, οι Άγγλοι φίλαθλοι τον γιούχαραν άγρια (λόγω του παρελθόντος του) και αποθέωσαν -πολύ σωστά- τον Μπολτ.
Λίγες ημέρες προηγουμένως, ένας από τους πιο ωραίους «τρελούς» του ελληνικού μπάσκετ, ο Αντώνης Φώτσης, σόκαρε τους πάντες. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που είχαν την εντύπωση ότι ήταν… «δραχμοφονιάς». Ότι σε ολόκληρη τη διαδρομή του μιλούσε το χρήμα. Ότι η αγάπη του για τα λεφτά τον οδήγησε στο σημείο να πάρει την τουρκική υπηκοότητα για να τα… «ματσώσει» από τη Φενερμπαχτσέ του Ομπράντοβιτς. Γι’ αυτό το τελευταίο, τρίχες κατσαρές… Η μάνα του, Ελληνίδα της Κωνσταντινούπολης, είχε πεθάνει λίγες ημέρες προηγουμένως, και για να την τιμήσει κατέθεσε τα χαρτιά του για αποκτήσει και την τουρκική υπηκοότητα, όπως η ίδια.
Ο Αντώνης Φώτσης, που λέτε, στα 36 του χρόνια, έχοντας κερδίσει τρεις Ευρωλίγκες και 19 τίτλους με τον Παναθηναϊκό, ο πρώτος Έλληνας που έπαιξε στο ΝΒΑ, κι έχοντας αγωνιστεί σε κορυφαίες ευρωπαϊκές ομάδες, θα μπορούσε βρει ένα καλό συμβόλαιο στις μισές (και κάτι παραπάνω) ομάδες της Ευρωλίγκα. Με το αζημίωτο. Θα μπορούσε να πάει σε όλες τις ελληνικές ομάδες πλην του Παναθηναϊκού (από τον οποίο έφυγε) και του Ολυμπιακού και να απολαμβάνει εισοδήματα εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ. Ποια Τουρκία και παραμύθια; Ανακοίνωσε ότι θα επιστρέψει στην ομάδα της γειτονιάς του, στην ομάδα που τον ανέδειξε, τον ιστορικό Ηλυσιακό! Μια ομάδα που αγωνίζεται στις τοπικές κατηγορίες της Αθήνας και στην περσινή σεζόν είχε ετήσιο προϋπολογισμό 20 ολόκληρες χιλιάδες ευρώ…
Επί της ουσίας θα βάζει από την τσέπη για να κάνει αυτό που γουστάρει και για να βοηθήσει τον σύλλογο που τον βοήθησε να κάνει αυτά τα φοβερά και τρομερά άλματα στην καριέρα του. Η αποθέωση του ρομαντισμού; Ίσως… Το σίγουρο είναι ότι κέρδισε τον θαυμασμό όλων στον χώρο του ελληνικού αθλητισμού. Τόσα χρόνια, ούτε μία καλή κουβέντα δεν άκουσε από το… αντίπαλο δέος, την οικογένεια του Ολυμπιακού Πειραιώς, αλλά μόλις έγινε γνωστή η απόφασή του να παίξει στον Ηλυσιακό, τα εισέπραξε στο πολλαπλάσιο. Επειδή απόδειξε περίτρανα ότι είναι μεγάλος μάγκας, τεράστιος. Κι ο Αντώνης Φώτσης αξίζει την υπόκλισή μας.
Υ.Γ.: Άντε με το καλό να αρχίσει η καλαθοσφαιρική σεζόν στην μπασκετική Α’ Αθηνών. Θα είμαστε εκεί, στο Κλειστό των Ιλισιών για να χειροκροτήσουμε τον Αντώνη Φώτση που με την απόφαση του τίμησε με τον καλύτερο τρόπο τον Ηλυσιακό μας…