ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΒΑΛΑΝΙΔΗ
4 Ιουλίου 2004. Σ’ ένα γυράδικο, κοντά στην Πλατεία Ελευθερίας. Πρώτα άκουσα τους πανηγυρισμούς των χιλιάδων Λευκωσιατών, οι οποίοι κατέκλεισαν το -πάλαι ποτέ- κεντρικότερο σημείο της πόλης και μετά είδα τον Άγγελο Χαριστέα να στέλνει την μπάλα στα δίκτυα. Τα… τυχερά της δορυφορικής τηλεόρασης.
Τελικός με την Πορτογαλία και… «πρωταθλήτρια Ευρώπης η Ελλάδα, δεν περιγράφω άλλο», ωρυόταν ο Γιώργος Χελάκης στο ραδιόφωνο. Λίγο μετά, έτρεχα στους δρόμους και προσπαθούσα να πάρω ραδιοφωνικές δηλώσεις από κόσμο που δεν μπορούσε ν’ αντιληφθεί αν ζούσε σ’ ένα όνειρο ή αν όντως βρισκόταν στην πραγματικότητα.
Το ίδιο συνέβαινε σε όλα τα μέρη της Γης, όπου υπήρχαν Έλληνες. Στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στην Κρήτη, στην Καλαμάτα, στην Ξάνθη, στη Μελβούρνη, στη Γερμανία, στη Νέα Υόρκη. Γλέντι παντού! Εκείνο το βράδυ όλη η Υφήλιος ήταν γαλανόλευκη…
Την επομένη, πρωί-πρωί έφυγα πάλι για δουλειά. Άνοιξα το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου και άκουγα τα τρέιλερ του τελικού, συνειδητοποιώντας πως το ίδιο έκαναν και οι άλλοι οδηγοί. Πού και πού, ακουγόταν και η κόρνα κάποιου αυτοκινήτου, προφανώς από κάποιους που δεν ήθελαν να σταματήσει το πανηγύρι. Κι ας είχε ξημερώσει.
Κάθε χρόνο, τέτοια ημέρα, οι μνήμες ξυπνούν. Κάθε φορά η ίδια απορία. «Το ζήσαμε όντως ή ήταν ένα όνειρο που δεν λέει να σβήσει από τη μνήμη μας;». Ευτυχώς, υπάρχουν τα βίντεο από τις μεταδόσεις του αγώνα, είτε ραδιοφωνικές από τον Χελάκη είτε τηλεοπτικές με τη φωνή του Κώστα Βερνίκου. Και οι φωτογραφίες με τον Θοδωρή Ζαγοράκη να σηκώνει την κούπα ή τον Χαριστέα να σκοράρει. Για να αποδεικνύεται περίτρανα πως όλα εκείνα ήταν αληθινά.
4 Ιουλίου 2016. Πέρασαν 12 χρόνια και τίποτα δεν είναι ίδιο πια. Όχι μόνο γιατί δεν συμμετέχει η Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, που διεξάγεται τον τελευταίο μήνα στα γήπεδα της Γαλλίας. Είναι που κάθε συγκέντρωση πια στο κέντρο της Αθήνας δεν θυμίζει γλέντι. Αντιθέτως, «μυρίζει» μνημόνιο, δανειστές, Τρόικα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Βουλή, Καραμανλή, Παπανδρέου, Τσίπρα, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ. Τρόμο.
Μια άλλη Ελλάδα, πολύ διαφορετική, που ξέρει πως κανένα ποδόσφαιρο και κανένα άθλημα δεν μπορεί να τη σώσει. Έχει, όμως, ανάγκη να νικήσει κάπου. Ας είναι σε μια μεγάλη διοργάνωση, είτε ποδοσφαίρου είτε μπάσκετ, είτε οτιδήποτε. Έστω για να στήσει ένα στιγμιαίο γλέντι. Γιατί, απλούστατα, η ζωή είναι στιγμές. Όπως εκείνο το Euro του 2004. Μια έντονη στιγμή της ζωής μας, που δεν θα σβήσει ποτέ από τη μνήμη μας.