ΤΟΥ ΣΙΜΟΥ ΠΑΦΙΤΗ
Σε χώρες με παιδεία και ποδοσφαιρικό πολιτισμό η καζούρα ανάμεσα στις ομάδες είναι σύνηθες φαινόμενο, ακόμα και μετά από τέλος κρίσιμων ποδοσφαιρικών αγώνων.
Για παράδειγμα, στην Γερμανία πολλάκις Μπάγερν και Ντόρτμουντ τσίγκλησαν η μία την άλλη με αναρτήσεις ή δηλώσεις. Βασικός κανόνας, πάντοτε, ο σεβασμός στην ιστορία του κάθε Συλλόγου. Ουδέποτε θα προσβάλει η μία την άλλη, ακόμα και την ώρα του πειράγματος. Δεύτερος βασικός κανόνας, είναι να είσαι έτοιμος να την δεχθείς όταν ο αντίπαλος βρεθεί σε θέση ισχύος.
Στην Κύπρο απέχουμε κατά πολύ, σε σωματειακό και οπαδικό επίπεδο, από το να αποβάλουμε την έχθρα για τον αντίπαλο και να αντιμετωπίσουμε χιουμοριστικά κάτι τέτοιο. Στην πραγματικότητα δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε τη διαφορά του χιούμορ με την προσβολή. Απόδειξη αυτού, το «νιάου βρε γατούλα» που ακούστηκε από τα μεγάφωνα του ΓΣΠ αμέσως μετά το τέλος του ντέρμπι της Ομόνοιας με την ΑΕΛ. Δεν ήταν χιούμορ, αλλά ένα κακόγουστο αστείο. Η Ομόνοια το αντιλήφθηκε και (προς τιμήν της) απολογήθηκε δημόσια αναλαμβάνοντας την ευθύνη ενός λάθους που δεν τιμά το Σύλλογο και τις αξίες που πρεσβεύει.
Στον αντίποδα, δικαιολογημένη και φυσιολογική η ενόχληση της ΑΕΛ, όμως με το να «ξεχειλώνεις» ένα περιστατικό δεν σε βγάζει νικητή στη «μάχη» των εντυπώσεων. Αντιθέτως, αποδεικνύει πως απέχουμε αρκετά ως κυπριακό ποδόσφαιρο μέχρι να το αντικρίσουμε στην πραγματική του διάσταση. Ως ένα παιχνίδι!
