ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΜΑΥΡΟΥ
Ένας σιδηρόδρομος σκέψεων κατέκλυσαν (και) το μυαλό μου, στην προσπάθεια να βρω μιαν εξήγηση για την εντελώς αψυχολόγητη ενέργεια του Κωνσταντίνου Λαΐφη στο πρόσφατο ματς με την ΑΕΚ. Ο διεθνής παίκτης της Ανόρθωσης έριξε μια γερή, πολύ γερή κλοτσιά στον Ιβάν Τρισκόφσκι, ένα λεπτό πριν συμπληρωθεί το 90λεπτο.
Το χτύπημα στα πόδια του Σκοπιανού επιθετικού ήταν τόσο βίαιο που θα μπορούσε να είχε προκαλέσει μεγάλη ζημιά στον παίκτη της ομάδας της Λάρνακας. Και ο Λεόντιος Τράττος, χωρίς δεύτερη σκέψη, έκανε το αναμενόμενο. Του έδειξε, χωρίς χρονοτριβή, την άγουσα για τα αποδυτήρια.
Δεν έλεγξε τα νεύρα του και τον όποιο θυμό είχε ο 23χρονος, απ’ όπου και αν πήγαζε, έστω και αν αμέσως μετά έσκυψε το κεφάλι, δείχνοντας ότι κατάλαβε το λάθος του. Ήταν όμως πολύ αργά. Η ζημιά είχε γίνει για τον ίδιο και κατ’ επέκταση για την Ανόρθωση. Διοχέτευσε τον εκνευρισμό του σε ένα αντιαθλητικό μαρκάρισμα στον «Τρίσκο», με αποτέλεσμα η σεζόν να λάβει τέλος γι’ αυτόν.
Είναι όντως άξιο απορίας. Γιατί πρόκειται για παίκτη που δεν μας συνήθισε σε τέτοιου είδους ενέργειες στον αγωνιστικό χώρο. Αποτελεί έναν εκ των κορυφαίων Κύπριων ποδοσφαιριστών στη φετινή σεζόν, ο οποίος έχει πάρα πολλά να δώσει στη συνέχεια της καριέρας του.
Το θέμα, όμως, είναι άλλο: Στην Κύπρο που ζει και βασιλεύει η υποκρισία, η κουτοπονηριά, η έλλειψη σεβασμού, το «εγώ εν τζιαι», το «εμείς δεν φταίμε, αλλά οι άλλοι» και πάει λέγοντας, αν μη τι άλλο ο Κωνσταντίνος είχε την ευθιξία να απολογηθεί δημοσίως.
«Είναι κάποιες φορές που η ένταση και η απογοήτευση σε οδηγούν σε απερίσκεπτες και αψυχολόγητες πράξεις. Μία εντελώς απαράδεκτη ενέργεια για την οποία ντρέπομαι και δεν με εκφράζει. Συγγνώμη στον αντίπαλο παίχτη και στον φίλαθλο κόσμο», έγραψε στο Facebook. Και έχω την εντύπωση πως η συγγνώμη του Λαΐφη είναι αυθεντική, αγνή.
Μια κίνηση που αν μη τι άλλο τιμά τον διεθνή παίκτη. Όχι σαν κάποιους άλλους συνάδελφούς του στα κυπριακά γήπεδα που έκαναν τα ίδια ή άλλης μορφής αντιαθλητικές ενέργειες και ούτε έστω ένα συγγνώμη δεν βγήκε από το στόμα τους. Δεν αισθάνθηκαν ποτέ την ανάγκη να απολογηθούν. Και πολύ περισσότερο, τρέχει ο καθένας για να προφασίζεται διάφορα ώστε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, ρίχνοντας το φταίξιμο κάπου αλλού.