ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΜΑΥΡΟΥ
Ας αρχίσουμε από το βασικό: Στον ΑΠΟΕΛ ή, για να ακριβολογούμε, και στον ΑΠΟΕΛ, προσπαθούν να χτίσουν, να οικοδομήσουν, το παλεύουν καθημερινά, σπρώχνουν χρήμα αναλόγως των δυνατοτήτων, επιδιώκοντας προφανώς να απολαύσουν, όσο μπορούν και για όσα χρόνια τέλος πάντως μπορούν, περισσότερο τους κόπους και τις θυσίες τους εντός και εκτός συνόρων.
Και οι επενδύσεις ή, καλύτερα, οι μετεγγραφικές κινήσεις είναι κανόνας απαράβατος ότι πρέπει να γίνονται με σύνεση και πρωτίστως μετά από μπόλικη (και ώριμη) σκέψη, διασταυρώνοντας όλες (μα όλες) τις πληροφορίες. Το ρίσκο είναι δεδομένο, αλλά αυτό που οφείλουν να πράξουν είναι να προχωρήσουν προς τις κατευθύνσεις που αν μη τι άλλο θα το περιορίσουν. Ιδιαίτερα όταν δίνουν συμβόλαιο που προβλέπει υψηλές απολαβές.
Στον ΑΠΟΕΛ, αυτό δεν έγινε στον επιθυμητό βαθμό το περασμένο καλοκαίρι και η διοίκηση λίαν συντόμως θα κληθεί να πληρώσει τον «λογαριασμό». Τα λάθη εν ολίγοις (χρυσο)πληρώνονται. Μάλιστα, οι ιθύνοντες του συλλόγου θα πρέπει να διαπραγματευτούν ένα ποσό που (όπως λένε οι πληροφορίες) αγγίζει το 1.000.000 ευρώ για να απεμπλακούν από τις συμβατικές υποχρεώσεις της ομάδας με τρεις ποδοσφαιριστές.
Ο Σεμίρ Στίλιτς διατηρεί συμβόλαιο για άλλα δύο χρόνια (300.000 ευρώ περίπου για κάθε έτος) και οι Ματέους Πιατκόφσκι, Ζόρντι Κοδίνα γι’ άλλο ένα (από 180.000 ευρώ). Πρόκειται για ένα ποσό που προκαλεί τρόμο. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε, επί της παρούσης, εάν έγινε μια σχετική πρόνοια στους πρωταθλητές όσον αφορά στον προϋπολογισμό των αποζημιώσεων.
Εικάζουμε πως ναι. Αλλά, τα πράγματα δεν εξαρτώνται σε τέτοιες περιπτώσεις τόσο πολύ από τους χειρισμούς του (εκάστοτε) Διοικητικού Συμβουλίου, αλλά από την πρόθεση των ποδοσφαιριστών που τέθηκαν εκτός ρόστερ. Και πολύ περισσότερο, δεν πρέπει να παραξενεύσει κανέναν εάν η αντίδραση των «μαυροπινακισμένων» ή κάποιων εξ αυτών σε πρόταση λύσης συμβολαίου είναι «δεν… σφάξαμε»!
Επομένως, στον ΑΠΟΕΛ έχουν μπροστά τους μια ανηφόρα ν’ ανέβουν στο συγκεκριμένο σκέλος ώστε να προκύψει συμφωνία με το λιγότερο δυνατό κόστος.