Έβλεπα τον αγώνα της Λίβερπουλ με την Ντόρτμουντ και στο 10΄, όταν οι Γερμανοί προηγήθηκαν 0-2, σκέφτηκα να κάνω ζάπινγκ και να δω το Σεβίλλη – Ατλέτικ Μπιλμπάο.
Επειδή όμως το παιγνίδι στο Άνφιλντ είχε ρυθμό, είχε ταχύτητα και οι γηπεδούχοι το πάλευαν, έμεινα στο παιγνίδι που ήταν και παιγνίδι «σημειολογίας», με τον Γίργκεν Κλοπ στον πάγκο των «κόκκινων» και στο 91′ με «συνέλαβα» να «ζεσταίνομαι» για την αγγλική ομάδα, παρότι δεν είμαι φαν της και έπαψα προ καιρού να πολυ-ασχολούμαι (απλά ενημερώνομαι) με το αγγλικό ποδόσφαιρο. Ήταν όμως και το άλλο: Κουράστηκα και βαρέθηκα να βλέπω τους Γερμανούς να κάνουν προέλαση σε τέτοια παιγνίδια υψηλής θεαμαματικότητας και ενδιαφέροντος.
Και στην τελική ήταν και ο Κλοπ. Ο Γερμανός τεχνικός δείχνει να κάνει καλή δουλειά στο λιμάνι, ενώ και η ομάδα έδειχνε να έχει «άντερα», πάθος και θέληση για να βάλει «φωτιά» στο Άνφιλντ. Ο κόσμος της, που στριμώχτηκε σαν σαρδέλες στις κερκίδες και έβγαζε τα σώψυχά του (στο 90 φεύγα) για να πάρει η ομάδα τους το εισιτήριο για την ημιτελική φάση του Γιουρόπα Λιγκ και το πίστευε (ένα μάλιστα από τα πολλά πανό έγραφε, «Trustin Klop»).
Δεν ήθελα, λοιπόν, άλλους καλούς λόγους για να πάρω θέση υπέρ της ομάδας που αποτελεί σύμβολο και θρύλο, όχι μόνο για τους Εγγλέζους αλλά και με εκατομμύρια φανς σε όλες τις γωνιές του πλανήτη. Και πραγματικά ενθουσιάστηκα όταν ο Λόβρεν διαμόρφωσε το τελικό 4-3 για τη Λίβερπουλ. Απλά γιατί οι reds το άξιζαν, το δικαιούνταν το εδικαιούτο και ο Κλοπ. Μόνο για τον Σωκράτη Παπασταθόπουλο στεναχωρήθηκα λίγο, που ήταν από τους κορυφαίους των Γερμανών και δεν είναι τυχαίο που ο Κλοπ τον έχει στα υπόψη του για τη Λίβερπουλ.
Όπως και να ‘χουν τα πράγματα, θεωρώ πως με την πρόκριση της ομάδας του «λιμανιού» απονεμήθηκε δικαιοσύνη, ηθική και αγωνιστική. Θέλω να πιστεύω ότι μαζί με μένα υπήρχαν και πολλοί άλλοι «ουδέτεροι» που τάχθηκαν υπέρ της Λίβερπουλ. Οι δε απανταχού της Γης οπαδοί της αγγλικής ομάδας, ήσαν οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι μετά την επική πρόκριση, αλλά και την εμφάνιση της ομάδας του.
Ένας από αυτούς, μάλιστα, με πήρε τηλέφωνο και μου είπε: «Δεκαπέντε χρόνια τώρα μόνο καρπαζιές και περιπαίξιμο τρώγαμε. Επιτέλους ήρθε και για μας άσπρη μέρα». Και ασφαλώς είχε όλα τα δίκια του κόσμου με το μέρος του, έστω κι αν για να επιστρέψει στην πρωτοκαθεδρία του αγγλικού ποδοσφαίρου έχει ακόμα πολύ δρόμο να περπατήσει.