Στα μέσα της δεκαετίας του ’90, άρχισε να ανεβαίνει επί σκηνής η φουρνιά της νέας γενιάς των «τρομερών μωρών» του ΑΠΟΕΛ. Αρχικά με τον Σατσιά (1996), ακολούθησε ο Κωνσταντίνος Χαραλαμπίδης (1997), ο Μάριος Ηλία (1998) και ο Νεκτάριος Αλεξάνδρου (2001), οι ποδοσφαιριστές που έμελλε να ζήσουν τα πάντα με τους γαλαζοκίτρινους.
Όλοι τους γέννημα θρέμμα του ΑΠΟΕΛ (αφού ακόμα και ο Σατσιάς, πήγε στον Αρχάγγελο αμούστακο παιδί, στα 17 του από τον Άδωνη Ιδαλίου), η «Belle Èpoque» του θρύλου όπως θα γράψει κάποια στιγμή γι’ αυτούς η ιστορία!
Οι Σατσιάς, Χαραλαμπίδης και Νεκτάριος μετρούν οκτώ τίτλους πρωταθλήματος έκαστος (για να μείνω μόνο σ’ αυτά και να μην επεκταθώ σε κύπελλα, σούπερ καπ και τα ρέστα, μην χάσουμε και τον λογαριασμό), ενώ και οι τέσσερις (μαζί με τον Μάριο Ηλία, ο οποίος μετρά έξι τίτλους πρωταθλήματος) ήταν μέλη της ομάδας που ζάλισε και τρέλανε την Ευρώπη με τους άθλους και τα κατορθώματά της στο Τσάμπιονς Λιγκ, τη σεζόν 2011-2012.
Ο Μάριος Ηλία αποχώρησε από την ενεργό δράση και ασχολείται πλέον με την προπονητική, το ίδιο και ο Σατσιάς, που βρίσκεται στο προπονητικό τιμ των γαλαζοκίτρινων, ενώ οι Χαραλαμπίδης και Αλεξάνδρου βρίσκονται «μετέωροι», αν θα ανανεώσουν ή όχι με την ομάδα στην οποία έκαναν ονειρική καριέρα και που είχαν το προνόμιο να κάνουν καριέρα (όσο μικρή ή μεγάλη κι αν ήταν) στο εξωτερικό.
Ήδη κάποιες πρώτες συζητήσεις, όπως προκύπτει μέσα από τα ρεπορτάζ, έχουν γίνει και στις αμέσως επόμενες μέρες αναμένεται να ξεκαθαρίσει το σκηνικό ως προς το μέλλον τους στην ομάδα. Η όποια κατάληξη θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες και από το πόσο «νερό στο κρασί τους» είναι διατεθειμένοι να ρίξουν και οι μεν (ποδοσφαιριστές) και οι δε (διοίκηση), αφού κάποια διαφορά μικρή ή μεγάλη υπάρχει. Αμφότεροι, οι Νεκτάριος και «Μπίδης» κουβαλούν τεράστια ιστορία και προσφορά στις πλάτες τους, ενώ και ο ΑΠΟΕΛ τους αντάμειψε «γενναία»!
Ο Χαραλαμπίδης, όπου να ‘ναι θα πατήσει τα 35, ενώ ο Νεκτάριος βρίσκεται καθ’ οδόν προς τα 33 και δεν μπορεί παρά να ισχύσει κάποια στιγμή κι σ’ αυτούς η νομοτέλεια του χρόνου. Δεν παύει πάντως, ούτε για τον έναν, ούτε για τον άλλον να αποτελούν τεράστιο κεφάλαιο για τους γαλαζοκίτρινους, αφού πρόκειται για δύο από τις κορυφαίες μορφές της σύγχρονης ιστορίας του συλλόγου.
Οι μεγάλοι σύλλογοι στην Ευρώπη τις μεγάλες μορφές τις κρατούν «ζωντανές», τις βάζουν σε «κάδρο» και δείχνουν τον δρόμο στις επόμενες γενιές. Τα παραδείγματα είναι αναρίθμητα και δεν χρειάζεται να αναλωθώ σε απαρίθμηση ονομάτων. Την αναφορά στους δύο συγκεκριμένους ποδοσφαιριστές την κάνω με ευκαιρία τα όσα ακούγονται και κυκλοφορούν στην ποδοσφαιρική πιάτσα, αν και θεωρώ πως ο Πρόδρομος Πετρίδης -για να το προσωποποιήσω και λίγο το θέμα- έχει κατ’ επανάληψη δείξει την ευαισθησία του στους γηγενείς ποδοσφαιριστές. Τόσο στην πρώτη του θητεία, όσο και τώρα στη δεύτερη. Εκείνο που απομένει είναι να επιβεβαιώσει τον εαυτό του!