ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΑΚΟΥΡΗ
Ακόμη δεν έχουμε μπει στα πλέι οφ κι άρχισε το (γνωστό) τροπάριο για τα λάθη των διαιτητών. Μόνο που, πλέον, δεν τίθενται υπό αμφισβήτηση τα σφυρίγματα των διαιτητών, αλλά πολύ περισσότερο οι αποφάσεις που έχουν να κάνουν με το VAR. Μέρες που είναι τα παράπονα αυξάνονται και πληθύνονται. Εντέχνως πολλές φορές, αφού η… πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία. Άλλωστε, τα επικοινωνιακά παιχνίδια με θέμα τη διαιτησία ήταν ανέκαθεν αγαπημένη τακτική της πλειονότητας των σωματείων μας.
Τα ‘χουμε πει πολλές φορές. Το VAR είναι η μεγαλύτερη καινοτομία στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Οι «εχθροί» του VAR δεν έχουν κανένα ισχυρό επιχείρημα, σε σύγκριση -πάντα- με τα τεράστια οφέλη που προσφέρει η τεχνολογία. Σε βαθμό που όσοι επιμένουν να αντιτίθεται και να διαφωνούν, συνήθως με αοριστολογίες, πολύ πιθανόν να αναπολούν περιόδους άνθισης της διαιτητικής παράγκας.
Οι διαμαρτυρίες και ενίοτε οι κραυγές αγωνίας για το VAR επιβάλλεται να προβληματίσουν όταν έχουν περιεχόμενο. Ακόμη κι αν στις πλείστες των περιπτώσεων ο καθένας βλέπει την πάρτη του και μόνο. Δυστυχώς, γύρω από το μόνιτορ που στήθηκε σε περίοπτη θέση στο κέντρο των γηπέδων και στις οθόνες που βρίσκονται στο «βαν» υπάρχει μια ανεξήγητη ομίχλη που πρέπει να φύγει το συντομότερο δυνατόν. Η διαδικασία είναι κρυστάλλινη, δεν διαφέρει σε τίποτα με αυτήν που ακολουθείται σε όλα τα γήπεδα της Ευρώπης και οι διαιτητές μας οφείλουν να την ακολουθούν πιστά. Στο VAR δεν πας, κύριε ρεφερί, όποτε σου καπνίσει. Οι οδηγίες είναι ανοικτό βιβλίο.
Είναι και το άλλο. Σε κάποιες περιπτώσεις, ο διαιτητής βλέπει τη φάση, μια φορά, δύο φορές, τρεις, πέντε, οκτώ, δέκα, δώδεκα φορές! Τον βλέπεις, αγχώνεται, αγωνιά, ιδρώνει… Χαλάρωσε ρε φίλε! Εφάρμοσε τον κανονισμό να ‘χεις ήσυχη τη συνείδησή σου κι όλα θα πάνε καλά.
