ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΑΚΟΥΡΗ
Ενδεχομένως να μην υπάρχει τίποτα πιο οδυνηρό στον αθλητισμό, από την επόμενη μέρα μιας αποτυχίας. Ο αθλητισμός (και ιδιαίτερα το κυπριακό ποδόσφαιρο) προσφέρουν τέτοια έντονα συναισθήματα, τέτοια σκαμπανεβάσματα και τέτοια συμπεράσματα. Που στις πλείστες των περιπτώσεων, είναι -το λιγότερο- επιφανειακά.
Για παράδειγμα, αν το βράδυ της Τρίτης, ο Γιαννιώτας ήταν εύστοχος σε εκείνο το σουτ που επιχείρησε λίγο πριν το τέλος της αναμέτρησης με αντίπαλο τον Ολυμπιακό, ο Νίκος Κίρζης θα ήταν σήμερα ο «καλός καραβοκύρης» που είναι ικανός και άξιος να οδηγήσει τον Απόλλωνα στον τίτλο. Με άλλο ένα «αν» (ποδόσφαιρο είναι το άτιμο και σε ένα ποδοσφαιρικό «τελικό των τελικών» είναι κανόνας ότι όλα μπορούν να αλλάξουν με μια στραβοκλοτσιά), θα μπορούσε να γίνει «ήρωας». Μόνο που με τα «αν» δεν χόρτασε κανένας.
Διαβάστε επίσης: Χαραλάμπους: «Από τον πρόεδρο του Απόλλωνα μέχρι τον τελευταίο οπαδό»
Γι’ αυτό και σήμερα, ο διοικητικός ηγέτης του Απόλλωνα είναι στο στόχαστρο μιας μεγάλης μερίδας φίλων της ομάδας κι οι οργανωμένοι το προχώρησαν ένα βήμα παρακάτω, απαιτώντας την παραίτησή του. Η αλήθεια είναι ότι η πίκρα στο στρατόπεδο των κυανόλευκων της Λεμεσού ξεχείλισε. Εδώ και δέκα τόσα χρόνια, πλησιάζει στην πηγή, αλλά νερό πρωταθλητισμού δεν πίνει. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, είναι δεδομένο ότι κι ο Κίρζης έκανε λάθη, κι ο Σωφρόνης κι όλοι οι υπόλοιποι προπονητές έκαναν λάθη, κι οι οπαδοί της ομάδας έκαναν λάθη.
Σε έναν άγραφο κανόνα στο κυπριακό ποδόσφαιρο, στους ποδοσφαιριστές δεν πάει η ευθύνη που τους αναλογεί. Και μεμονωμένα (σε κάποια ανεπιτυχή αποτελέσματα) και στο φινάλε της διαδρομής. Για να ‘χουμε καλό ρώτημα, φταίει ο (μόνο) Κίρζης που ο Απόλλων δεν νίκησε τον Ολυμπιακό στον πιο κρίσιμο αγώνα της περιόδου μέχρι τον επόμενο. Ή μήπως φταίει (μόνο) ο Κίρζης που οι κυανόλευκοι ποδοσφαιριστές έβλεπαν τον χρόνο να περνά και δεν έλεγαν να ξυπνήσουν από τον λήθαργο.
Ρίχνοντας μια ματιά στο ρόστερ της ομάδας της Λεμεσού, η πρώτη -τουλάχιστον- αντίδραση είναι ότι είναι πλήρες. Και ακριβούτσικο. Όταν έχεις τη δυνατότητα να παίρνεις Γκέριε, Μπίσεσβαρ, Παπουνασβίλι και Μαλεκκίδη στη μετεγγραφική περίοδο του Γεννάρη, ενώ οι ανταγωνιστές σου, αρκούνται να κλείσουν τρύπες, πάει να πει ότι και θέλεις και μπορείς και ρίχνεις χρήμα. Διότι εκείνο το παραμύθι ότι μπορείς να βγάλεις χρήμα ως μεγαλομέτοχος στο κυπριακό ποδόσφαιρο, αν πιστέψουμε στις οικονομικές καταστάσεις, συνήθως δεν ισχύει.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα σε αυτόν τον τόπο και ιδιαίτερα στο ποδόσφαιρο, είναι ότι τα πάντα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. «Ο πρώτος είναι τα πάντα και ο δεύτερος τίποτα!», κατά το γνωστό αμερικάνικο θεώρημα. Και στο παραγοντιλίκι, εφαρμόζεται στη χείριστη μορφή του που εξελίσσεται σε ακατάσχετη ανθρωποφαγία.
Δεν ξέρω αν ο κύκλος του Νίκου Κίρζη στον Απόλλωνα έχει κλείσει. Ούτε και μπορώ να προβλέψω τις προθέσεις του. Την επόμενη μέρα της αποτυχίας, το μόνο σίγουρο είναι: Νίκο Κίρζη, εκ του αποτελέσματος, χάσαμε!
Υ.Γ. Με τον Νίκο Κίρζη, καμία σχέση. Μια – δύο φορές αν έχουμε μιλήσει στο ραδιόφωνο και τίποτε άλλο. Φέρνοντας στο μυαλό μου τις «αποτυχίες» του τα τελευταία χρόνια, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι αν ήταν παράγοντας παλαιάς κοπής, ο Απόλλων θα είχε δύο – τρία πρωταθλήματα περισσότερα.
