ΣΧΟΛΙΟ: ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ
Κορακάκη, και πάλι Κορακάκη, μετά Πετρούνιας και Γιαννιώτης, Μάντης και Καγιαλής και έπεται η συνέχεια… Ξαφνικά η Ελλάδα, που ένα τσούρμο ανεύθυνοι, ανίκανοι και ριψάσπιδες πολιτικοί την μετέτρεψαν σε… ψωροκώσταινα, παίρνει ξανά λάμψη. Τα χρώματα των μεταλλίων, που μια χούφτα νέοι με κόπους, μόχθους και τεράστιες ψυχικές δυνάμεις εξασφαλίζουν, διαλύουν το μαύρο το οποίο κάλυψε τη χώρα του μπλε. Ξαφνικά η Ελλάδα, που ένα τσούρμο ξένοι λυκάνθρωποι βρήκαν την ευκαιρία να εξευτελίσουν, ανασηκώνει το καταρρακωμένο σώμα της.
Σ’ αυτά τα παιδιά αξίζει να υποκλιθούμε. Όχι μόνο για την περηφάνεια που μας επέτρεψαν να νιώσουμε. Όχι μόνο για την ανατριχίλα που αισθανθήκαμε ακούγοντας τον εθνικό ύμνο να ξαπλώνεται ανά την υφήλιο και τον «Ζορμπά» να κυριεύει το Ρίο. Αλλά και επειδή γιγαντώθηκαν στη χειρότερη σύγχρονη στιγμή του Ελληνισμού. Την εποχή της κρίσης. Χωρίς να υπάρχουν εκατομμύρια να ξοδεύονται ασύστολα όπως χρόνια πριν. Χωρίς τα κατάλληλα μέσα. Χωρίς στοιχειώδες ενδιαφέρον από την Πολιτεία. Τα λόγια του χρυσού Πετρούνια φωτεινός οδοδείκτης για όλους: «Το όνειρο ήρθε και οι Έλληνες δείχνουν ότι έχουν τις δυνάμεις να καταφέρουν τα πάντα. Δεν μας νοιάζουν δυσκολίες, δεν μας νοιάζει τίποτα, είμαστε εδώ και είμαστε δυνατοί».
Κατάλαβαν άραγε οι ηγετίσκοι; Δεν ερυθριάζουν βλέποντας ένα παιδαρέλι να τους χαστουκίζει; Συνειδητοποίησαν τα λόγια του πολεμιστή Γιαννιώτη, όταν έλεγε, «στα τελευταία 100 μέτρα με πονούσε παντού το κορμί μου, έκλεισα τα μάτια και είπα θα τερματίσω». Μην τρέφουμε ψευδαισθήσεις. Αυτά τα παλικάρια είναι η μειοψηφία. Έχοντας προ πολλού χαθεί τα πρότυπα στην κορυφή της Πολιτείας και στη βιτρίνα της κοινωνίας, οι νέοι έχουν απωλέσει την πορεία τους. Οι πλείστοι έχουν καταστεί μηδενιστές. Πολλοί άλλοι, ακόμη χειρότερα, ακολουθούν τα σκοτεινά μονοπάτια της παρανομίας, της αλητείας και παρασιτούν.
Σε μια εποχή ηθικής κατάπτωσης και αξιακών ξεπουλημάτων, κάθε Πετρούνιας και κάθε Κορακάκη, φαντάζουν θησαυροί. Η διάσωση των νέων είναι η ύστατη ευκαιρία κάθε λαού, ώστε να αποφύγει τον πλήρη καταποντισμό. Αν κράτος και πολιτεία αδυνατούν να αδράξουν την ευκαιρία και να αξιοποιήσουν αυτούς τους θησαυρούς, ας το πράξει ο κάθε Έλληνας από μόνος του. Δεν αρκεί να βλέπουν τα παιδιά τους αυτούς τους θησαυρούς με τα μετάλλια της νίκης στο λαιμό.
Μπορούν να τους εξηγήσουν πώς έφτασαν στην κορυφή του Ολύμπου; Τι κόποι και μόχθοι απαιτούνται; Πώς παύουν να είναι ανθρωπάκια και μετατρέπονται σε γίγαντες; Μπορούν να τους αναλύσουν γιατί στο τέλος αυτής της επίπονης προσπάθειας, η ψυχή αποκτά πλέον παπάρια; Ότι ο εύκολος τρόπος ζωής και η λαθρεπιβίωση δεν μεγαλώνουν τις ψυχές αλλά τις περιορίζουν σε μικροσκοπικά και ευάλωτα μεγέθη; Μόνο έτσι μπορεί η ψωροκώσταινα να ανιχνεύσει ηλιακτίδες της σπουδαίας προϊστορίας και να ξαναβρεί το δρόμο της…
Όλα τα προαναφερθέντα ισχύουν και στην Κύπρο με απειροελάχιστες διαφορές. Βεβαίως, κατά το δόγμα του πατέρα του success story (αυτού που… ανακάλυψε ότι οι μόνοι δεσμοί μας με την Ελλάδα είναι κάποιοι… πολιτισμικοί) από πού και ως πού κάνω τέτοια σύγκριση. Εμείς ζούμε το success story ενώ η Ελλαδίτσα έχει… πτωχεύσει. Ακόμη και αν δεχθούμε χάριν συζήτησης ότι ζούμε το success story, δυστυχώς, βιώνουμε ακριβώς τις ίδιες συνθήκες ηθικής κατάπτωσης. Όπου τα πρότυπα των νέων έχουν καταστεί οι πρωταγωνιστές των διαφόρων σκανδάλων με στόχο την εξασφάλιση εύκολου κέρδους.
Οι μειωμένων αντοχών πολιτικοί ηγέτες, που κυνηγούν τους οποιουδήποτε συμβιβασμούς. Οι νάνοι αρχηγοί, που τους έχουν μετατρέψει σε γενιά του… 500ρικου, των ατελείωτων ωρών στα καφέ και του κυνηγητού… πόκεμον! Μπορεί ο Κοντίδης αυτή τη φορά να μην έφερε μετάλλιο αλλά η έβδομη θέση του δεν διαφέρει πολύ. Όπως και η όγδοη του Παρέλλη, η έβδομη του τεράστιου Κυριάκου Ιωάννου, η 12η του Χονδροκούκη και η έβδομη του γίγαντα Τραίκοβιτς.
Τέτοιες συμμετοχές αθλητών από τη λιλιπούτια Κύπρο σε τελικούς Ολυμπιακών Αγώνων ισοδυναμούν με χρυσάφι. Ούτε που μπορούν να φανταστούν οι πλείστοι το σοκ μεγάλων αθλητών από πανίσχυρες χώρες όταν είδαν τον Μίλαν στον τελικό των εμποδίων. Ούτε που μπορούν να φανταστούν κάποιοι τι σημαίνει να έχει η λιλιπούτια Κύπρος δύο αθλητές στον τελικό του ύψους, όταν δεκάδες μεγάλες χώρες δεν είχαν ούτε έναν, οι πλανητάρχες Αμερικανοί μόνο ένα, όπως και η Βρετανία, ενώ η Γερμανία κανένα.
Θα ανέμενε κάποιος από την Πολιτεία, από το υπουργείο Παιδείας, από τους αρμόδιους φορείς να πιαστούν από την χρυσή ευκαιρία. Να αξιοποιήσουν τα θαυμαστά αυτά παραδείγματα για να δημιουργήσουν πρότυπα που θα κατευθύνουν τους νέους στον αθλητισμό. Μακριά από ναρκωτικά και κακοτοπιές. Να ξαναβρούν χαμένες αξίες. Για να θεραπευτεί στη βάση της η γάγγραινα που μαστίζει την κοινωνία μας. Το παρελθόν, ωστόσο, αποδεικνύει ότι κάνουμε όνειρα θερινής νυκτός. Εδώ τον σχολικό αθλητισμό, ουσιαστικά τον εκμηδένισαν… Λίγες εβδομάδες μετά όλα θα έχουν ξεχαστεί. Θα συνεχίσουν την πορεία λήθαργου, που ακολουθούν εδώ και πολλά χρόνια. Γιατί το πρόβλημα βρίσκεται στην απουσία οράματος στη συντριπτική πλειοψηφία όσων κατοικοεδρεύουν στην κορυφή.
Απολαμβάνοντας ανέμελα τα οφέλη των αξιωμάτων στα οποία ευτύχισαν να βρεθούν. Η δήλωση του ιπτάμενου Ιωάννου «ο αθλητισμός είναι ο καλύτερος πρεσβευτής από οτιδήποτε άλλο για την πατρίδα μας», θα παραμείνει κενή περιεχόμενου για τους ηγετίσκους. Θα περιοριστεί, απλώς, να γεμίζει, πρόσκαιρα, με υπερηφάνεια τα στήθια μας κάθε επόμενη φορά που ένας λαμπρός νέος θα αναδεικνύει τη μικρή μας πατρίδα. Η Ελλάδα που αγαπάμε, η Κύπρος που ονειρευόμαστε θα παραμείνουν έπεα πτερόεντα… Παρηγοριά μας τα λόγια του Πετρούνια της καρδιάς μας: «Είμαστε εδώ και είμαστε δυνατοί»!!!