ΣΧΟΛΙΟ: ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ
Μερικές μέρες πριν, το όνομα Άννα Κορακάκη ήταν τόσο άγνωστο όσο του κάθε κοινού θνητού στον ελληνικό και στον κυπριακό χώρο. Η εικόνα ενός νεότατου κοριτσιού με ένα πιστόλι στο χέρι πιθανότατα να μας τραβούσε την προσοχή χάρις στην ομορφιά που εξέπεμπε, παρά στην άγνωστη σε μας αξία της. Ξαφνικά, το άγνωστο μέχρι χθες κορίτσι μετατράπηκε σε «θεά»! Με υποδειγματική ψυχραιμία, απόλυτη συγκέντρωση, εμφανή δύναμη ψυχής, σημαδεύει στο κέντρο του στόχου και στο ψηλότερο σημείο του ουρανού.
Το χρυσό μετάλλιο στον λαιμό τής φωτίζει το πρόσωπο και αναδεικνύει τη «θεά» που κρυβόταν πίσω από το άγνωστο κορίτσι. Και μετά η μεγάλη στιγμή. Ο εθνικός ύμνος ακούστηκε στο Ρίο. Και μετά διασχίζει την υφήλιο απ’ άκρη σ’ άκρη. Την ίδια στιγμή η ελληνική σημαία, που για χρόνια τώρα τη βλέπαμε να ανεμίζει μόνο σε πλατείες σε διάφορες αντιμνημονιακές εκδηλώσεις, αναρτάται στην κορυφή του κόσμου. Ξυπνώντας εθνικές συνειδήσεις. Θυμίζοντας το ένδοξο παρελθόν το οποίο κουβαλά. Προσφέροντας την ευκαιρία σε ένα έθνος, που χρόνια τώρα βρίσκεται σε μαρασμό, να αισθανθεί ψήγματα αξιοπρέπειας.
Το ξανθό κορίτσι μια γελάει και μια κλαίει. Και στις δύο περιπτώσεις αγγίζει τις καρδιές όλων σε Ελλάδα και Κύπρο. Μας επιτρέπει να νιώσουμε συγκίνηση, ενθουσιασμό και υπερηφάνεια. Είναι η στιγμή που αντιλαμβάνεται ο καθένας πόση ανάγκη το έχουμε. Υπάρχουν βεβαίως και μερικοί που επιχειρούν να περιορίσουν τον ενθουσιασμό. Υπό τον μανδύα ενός αμφιλεγόμενου ρεαλισμού, προσπαθούν να συγκρατήσουν την υπερηφάνεια που εκφράζει ο απλός κόσμος.
Γιατί βρε άνθρωποι; Μήπως έχει οτιδήποτε άλλο ο απλός Έλληνας ή ο απλός Κύπριος να νιώσει υπερηφάνεια; Άστε τον κόσμο να χαρεί την επιτυχία της Άννας. Ακόμη και με υπερβολές. Αν δεν μπορείτε να αντιληφθείτε πόση ανάγκη το έχει κάθε ελληνική ψυχή, περιορίστε τον ρεαλισμό στο δικό σας καβούκι. Όσο και αν προσπαθήσει κάποιος να αποφύγει και μερικές άλλες σκέψεις που δημιουργεί η ανατριχίλα τη στιγμή της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου, φαντάζει αδύνατο. Με αυτό τον ύμνο μεγαλώσαμε. Αυτός κάνει το φυλλοκάρδι μας να τρέμει. Πώς να νιώσεις κάτι ανάλογο με οποιονδήποτε άλλο…
Και ύστερα; Φυσιολογικά ακολουθεί η απορία. Ποια είναι αυτή η «θεά», που ήρθε ξαφνικά να μας βγάλει έστω και για λίγο από την εθνική μιζέρια; Αρχίζει το ξεσκάλισμα για να μάθουμε όσα περισσότερα μπορούμε. Να ξέρουμε πού οφείλουμε αυτό το τεράστιο ευχαριστώ, βρε αδερφέ. Ανακαλύπτεις τις μαύρες και γκρίζες σελίδες που συνοδεύουν τη ζωή αυτού του κοριτσιού από τη Δράμα. Οποία απογοήτευση. Όχι για την ίδια. Αλλά για τις συνθήκες υπό τις οποίες έφτασε στον άθλο. Απογοήτευση για την ελληνική Πολιτεία. Που την είχε πεταγμένη (όπως και ένα σωρό άλλους φερέλπιδες νέους). Να παλεύει μόνη της. Να προπονείται σε ένα πρόχειρο σκοπευτήριο που έστησε ο πατέρας της στο χωριό της.
Διαβάζεις από τη μια το μήνυμα του Τσίπρα: «Οι σπουδαίες ικανότητες και η επιμονή σου σε οδήγησαν στην κορυφή. Θερμά συγχαρητήρια Άννα». Και από την άλλη ακούς την κραυγή της μάνας: «Όλα να τα πεις. Για το νταμάρι, για την παράγκα που έκανε προπόνηση…». Διαβάζεις από τη μια τη δήλωση του Προέδρου Παυλόπουλου: «Η χρυσή ολυμπιακή επιτυχία σου κάνει υπερήφανη την πατρίδα μας».
Και από την άλλη, συνεχίζει η κραυγή της μάνας να διαπερνά τα τύμπανα αλλά και την ψυχή μας: «Οι δυσκολότεροι αγώνες δόθηκαν εκτός αγωνιστικών χώρων. Για να μην πω μηδενική, η στήριξη από την Πολιτεία ήταν ελάχιστη». Διαβάζεις τη δήλωση του υφυπουργού Αθλητισμού Στ. Κοντονή: «Έγραψε την πιο λαμπρή σελίδα του ελληνικού αθλητισμού». Και αμέσως μετά την εξήγηση της «θεάς» για τα δάκρυα την ώρα της απονομής: «Σκεφτόμουν τις δυσκολίες που περάσαμε με τον πατέρα μου για να φτάσουμε σε αυτό το μετάλλιο».
Και τότε, η συγκίνηση και ο ενθουσιασμός μετατρέπονται σε οργή και αγανάκτηση. Για όλους τους διαχρονικά τραγικούς ηγετίσκους, που εγκλώβισαν Ελλάδα και Κύπρο σε περιθωριακά βάραθρα. Έκοψαν τα φτερά του κάθε ελπιδοφόρου νέου. Έκοψαν τον ομφάλιο λώρο με το ένδοξο παρελθόν μιας πρωτοπορούσας και υπερήφανης πατρίδας. Και υποχρέωσαν τον λαό να ζει σε μια καταθλιπτική μιζέρια. Τον ανάγκασαν να αναζητεί κάθε λίγα χρόνια μια Κορακάκη, έναν Κοντίδη, έναν Κακλαμανάκη, έναν Παγδατή για να του προσφέρει δροσοσταλίδες υπερηφάνειας.
Σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να διατηρηθεί ζωντανός, προσδοκώντας πως πάλι με χρόνια με καιρούς, θα βρεθεί τρόπος να αναρριχηθεί από τα τάρταρα στην κορυφή του Ολύμπου. Χθες η Άννα Κορακάκη επέστρεψε στην Ελλάδα. Μην έχετε ψευδαισθήσεις. Αν το επιθυμούσε η ίδια οι ουρές που θα σχημάτιζαν οι ηγετίσκοι και ένα σωρό νάνοι πολιτικοί για να την υποδεχθούν και να την τιμήσουν θα θυμίζαν τις ουρές έξω από τις τράπεζές μας τις ημέρες της κρίσης. Θα στριμώχνονταν οι τιποτένιοι για μια φωτογραφία με τη νέα Ελληνίδα «θεά». Για μια δήλωση. Για να πάρουν έστω και ελάχιστη από τη δόξα του λαμπρού κοριτσιού.
Έτσι έκαναν και στην Κύπρο όταν ο δικός μας «θεός», ο Κοντίδης, μας ανέβασε προσωρινά στον ουρανό. Τραγικοί ηγετίσκοι, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να κρυφτείτε στα σκοτεινά ανάκτορά σας της υποκρισίας. Αφήνοντας τον απλό κόσμο να χαρεί μαζί με την Άννα, τον πατέρα και τη μητέρα της, τον τίμιο ελληνικό αγώνα ψυχής, που τόσα χρόνια έδιναν. Μόνοι τον έδιναν. Μόνους αφήστε τους να γιορτάσουν και το σκαρφάλωμα στην κορυφή του κόσμου!