ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΑΚΟΥΡΗ
Σε μία περίοδο, κατά την οποία ο γιγαντισμός και η εμπορευματοποίηση των Ολυμπιακών Αγώνων καταρρακώνουν τον ολυμπιακό πνεύμα, την ώρα που το Ολυμπιακό Κίνημα σείεται συθέμελα από τον αποκλεισμό των Ρώσων αθλητών και αθλητριών λόγω επανειλημμένων κρουσμάτων ντόπινγκ και το νέο κύμα «θετικών» δειγμάτων στις δύο προηγούμενες διοργανώσεις (Πεκίνο και Λονδίνο) ανεβάζει τον αριθμό των ντοπαρισμένων στους 98, κάπου υπάρχει και μία χαραμάδα ελπίδας.
Όσο κι αν η επανάληψη είναι κουραστική, οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν είναι μόνο ανταγωνισμός, χρονόμετρο, μεζούρα και ρεκόρ. Δεν είναι μόνο υψηλή τηλεθέαση, προϋπολογισμοί δισεκατομμυρίων, αχαλίνωτη εκμετάλλευση και κατρακύλα των ιδεωδών.
Πιθανότατα, τα σημερινά αφεντικά του Ολυμπιακού Κινήματος να μην έχουν καμία σχέση με τους αναβιωτές της διοργάνωσης, τον Δημήτριο Βικέλα, ακόμη και για τον αμφιλεγόμενο Πιέρ ντε Κουμπερτέν, και να εντάσσονται στην… «ομάδα» της ασύστολης παγκόσμιας υποκρισίας, αλλά κάποια σημάδια -ίχνη έστω- ελπίδας υπάρχουν.
Μοιάζει με την ελπίδα των πιτσιρικάδων στις φαβέλες του Ρίο που δίπλα τους οι συμμορίες ναρκωτικών αλληλοσκοτώνονται, αλλά ελπίζουν ότι μία μέρα θα ακολουθήσουν τα βήματα του Πελέ, του Ροναλντίνιο ή θα μοιάσουν στον Νεϊμάρ.
Μία μεγάλη εστία ελπίδας, λοιπόν, προβάλλει και στους Ολυμπιακούς του Ρίο. Δεν είναι άλλη από την Ομάδα προσφύγων. Δέκα άνθρωποι χωρίς… πατρίδα που θα αγωνιστούν υπό την Ολυμπιακή σημαία. Έξι αθλητές και τέσσερις αθλήτριες, που προέρχονται από το Νότιο Σουδάν, τη Συρία, τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και την Αιθιοπία. Ένας θεός ξέρει τι έχουν τραβήξει για να είναι σήμερα στο Ρίο. Χωρίς σημαία, χωρίς ομάδα, χωρίς εθνικό ύμνο, χωρίς σπίτι… Μία ομάδα, σύμβολο ελπίδας για όλους τους πρόσφυγες του πλανήτη.
Όσο σκέφτομαι ότι θα μπορούσε να ήμασταν στη θέση τους, τόσο περισσότερο θα είμαι ολόψυχα μαζί τους. Είναι σίγουρο ότι η καρδιά μας θα κτυπά δυνατά μόνο με τη σκέψη ότι στο Ρίο οι Κύπριοι αθλητές θα μας χαρίσουν επιτυχίες ανάλογες με αυτή του Παύλου Κοντίδη στο Λονδίνο.
Θα ‘χουμε την ίδια ανατριχίλα αν οι Έλληνες αθλητές μάς θυμίσουν στιγμές Βούλας Πατουλίδου και Πύρρου Δήμα όταν δόθηκε το σύνθημα για την αναγέννηση του ελλαδικού αθλητισμού στη Βαρκελώνη το ’92. Αξίζουν, όμως, της αγάπη μας, της έγνοιας μας και του χειροκροτήματός μας κι ο Ραμί, η Γιούσρα, ο Πάουλο, ο Γιόνας, ο Ιέτς, ο Τζέιμς, η Αντζελίνα, η Ρόουζ, η Ποπόλε κι ο Μπουκάσα…