ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ
Είναι χωρίς υπερβολή ο άνθρωπος που έβγαλε την κυπριακή κολύμβηση από τα «πέτρινα» χρόνια! Για είκοσι (τουλάχιστον) χρόνια κουβαλούσε την κολύμβηση στις πλάτες του, ώσπου είπε κι αυτός να βγει από την πισίνα. Βγήκε, μα δεν έφυγε. Το υγρό στοιχείο είναι η δεύτερή του φύση. Ο Σταύρος Μιχαηλίδης, περί ου ο λόγος, συνεχίζει να γράφει ιστορία με τον όμιλο με τον οποίο αναδείχτηκε και έγραψε τη δική του ιστορία, τον Ναυτικό Όμιλο Λεμεσού.
Όσο καλός ήταν ως αθλητής, το ίδιο αποδεικνύεται και ως προπονητής του ΝΟΛ. Ο όμιλος της Λεμεσού, μετά το περσινό ιστορικό του κατόρθωμα να επιστρέψει στην πρωτοκαθεδρία της κολύμβησης 32 χρόνια μετά, έκανε φέτος το back2back, με τον Σταύρο ως «head coach» του ομίλου. Για τον ίδιο αποτελούσε και προσωπικό στοίχημα, αφού εφτά χρόνια πριν, όταν αναλάμβανε τον όμιλο, είχε θέσει ως στόχο «στα πέντε χρόνια να κάνω τον ΝΟΛ πρωταθλητή». Ο τίτλος άργησε ένα χρόνο αφού, όπως μας λέει, «μας έτυχαν διάφορες ατυχίες με αθλητές και δεν μπορέσαμε να κατακτήσουμε τον τίτλο, από το 2016, αν και βρεθήκαμε πολύ κοντά».
Πρώτιστος στόχος και μέλημα του Σταύρου ήταν να περάσει τους δικούς του «νόμους» και «θέλω» στον όμιλο. «Εκείνο που κάναμε ήταν να διαχωρίσουμε τους ρόλους ευθύνης του καθενός και σ’ αυτό οφείλω να πω ότι βρήκα αρκετή βοήθεια από τον πρώην πρόεδρο του ομίλου, τον Νίκο Χαραλαμπίδη, και τον έφορο της ομάδας, τον Ανδρέα Παπαδόπουλο». Μετά ήταν η πολύ καλή συνεργασία που είχε με τους συνεργάτες του προπονητές, τον Δημήτρη Δημητρίου, τον Δημήτρη Χαραλάμπους και την Κωνσταντίνα Ζάγκα. Μετά ήταν οι γυμναστές Αλέξανδρος Προβολιθιάνος, Έλενα και Φυτούλα Αντωνίου (στις πιλάτες) και ο γιατρός της ομάδας, Δημήτρης Αντωνακάκης.
Αγωνιστικά, όπως μας εξηγεί, εκείνο που έκανε ήταν «να παρατείνουμε την αγωνιστική δράση κάποιων αθλητών, που είχαν να δώσουν πολλά στον όμιλο. Μ’ αυτόν τον τρόπο παρέμειναν στην αγωνιστική δράση μέχρι τα 23 ή και τα 24 τους χρόνια, δημιουργώντας ένα ισχυρό σύνολο με τη νέα φουρνιά ταλαντούχων παιδιών».
Στην κουβέντα πάνω για ταλέντο και νέα παιδιά, ο Σταύρος μας είπε: «Στην κυπριακή κολύμβηση, αυτή τη στιγμή υπάρχει μια φουρνιά από μεγάλα ταλέντα που αν αξιοποιηθούν, μπορούμε να καταφέρουμε πολλά πράγματα».
Το καταληκτικό του σχόλιο για τη συνέχεια και μέχρι πού μπορεί να φθάσει ο Ναυτικός Όμιλος Λεμεσού ήταν: «Θεωρώ πως στον όμιλο έγινε και συνεχίζει να γίνεται πολύ καλή δουλειά. Από τη στιγμή που το ταλέντο υπάρχει, υπάρχει όρεξη και διάθεση για δουλειά, θέλω να πιστεύω πως η Λεμεσός μπορεί να διατηρήσει τα σκήπτρα και για τα επόμενα χρόνια». Κλείνοντας, δεν μπορούσε παρά να επαναλάβει την αισιοδοξία του πως, «ως κυπριακή κολύμβηση, μπορεί να μην είμαστε πολύ ψηλά στον αθλητικό χάρτη, θεωρώ ωστόσο πως με τα σωστά βήματα και ενέργειες μπορούμε αν μη τι άλλο να κάνουμε κάποια πράγματα και να βαδίσουμε προς το αύριο με πιο σταθερά και σίγουρα βήματα».
«ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΓΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΟ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ»
Μια συζήτηση με τον Σταύρο Μιχαηλίδη δεν μπορούσε ασφαλώς να περιστραφεί μόνο γύρω από τα του Ναυτικού Ομίλου Λεμεσού. Η κολύμβηση στον τόπο μας άρχισε και πάλι τον τελευταίο ένα χρόνο να παίρνει τα πάνω της και μαζί μας συμφώνησε και ο προπονητής του ΝΟΛ. «Όπως σου είπα, τα τελευταία ένα δύο χρόνια βγήκαν κάποια νέα ταλέντα που αν δουλευτούν σωστά, μπορούν να φθάσουν πολύ ψηλά. Για να σου δώσω να καταλάβεις, υπάρχει παιδί στα 13 – 14 του χρόνια που οι χρόνοι του είναι ανταγωνιστικοί με παιδιά από πολύ προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες στο άθλημα».
Στην ερώτησή μας για το πώς μπορούν να αξιοποιηθούν αυτά τα παιδιά, ο Σταύρος ήταν απόλυτος. «Εδώ και κάποια χρόνια είχα τοποθετηθεί ξανά για το θέμα αυτό. Νομίζω πως ήρθε ο καιρός που η Ομοσπονδία θα πρέπει να καθιερώσει τον θεσμό του ομοσπονδιακού προπονητή. Το λέω αυτό, γιατί όπως σου είπα και πιο πάνω, υπάρχει ένας αριθμός παιδιών που με την κατάλληλη καθοδήγηση και δουλειά μπορούν να κάνουν το βήμα παραπάνω». Στο σημείο αυτό τον διέκοψα για να τον ρωτήσω αν ο άνθρωπος αυτός μπορεί να είναι εκ των έσω, δηλαδή κάποιος Κύπριος προπονητής, και η απάντησή του ήταν σπαθί, «ασφαλώς». Από τη στιγμή που άνοιξε το θέμα ομοσπονδιακού προπονητή, δεν μπορούσαμε παρά να του ρίξουμε το γάντι και να τον ρωτήσουμε αν θα φώναζε «παρών» σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Και πάλι ήταν κάθετος: «Ασφαλώς».
ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ
-Στα 47 του (γεννημένος στις 20 Νοεμβρίου 1970) το όνομά του είναι ταυτόσημο με την κυπριακή κολύμβηση. Από το 1981, όταν άρχισε να κολυμπά με τον Ναυτικό Όμιλο Λεμεσού, έδειξε πως το μέλλον τού ανήκε. Η πρώτη μεγάλη διεθνής διάκριση ήρθε το 1991, στους Μεσογειακούς Αγώνες της Αθήνας, όταν κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο (θα ακολουθούσαν άλλα δύο χάλκινα το 1993 και 1997). Το 1992 στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης ήρθε η 20ή θέση στα 50μ. ελεύθερο, οι παρουσίες σε παγκόσμια κύπελλα και πρωταθλήματα, χώρια τα 27 μετάλλια σε ΑΜΚΕ (7 χρυσά, δέκα αργυρά, δέκα χάλκινα).
-Λειτουργός Marketing και Δημοσίων Σχέσεων πλέον στην Κυπριακή Ολυμπιακή Ακαδημία, αλλά και προπονητής του Ναυτικού Ομίλου Λεμεσού, πλέον αγαπά και πασκίζει για το κολύμπι. Μέσα από τις παραστάσεις, αλλά και την παραμονή του στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, όπου σπούδασε σε ένα από τα κορυφαία πανεπιστήμια, το Αλαμπάμα, αλλά και στην Ελλάδα, δημιούργησε ισχυρές φιλίες και σχέσεις με ανθρώπους από τον χώρο του αθλήματος, έτοιμους ανά πάσα στιγμή να συνεργαστούν μαζί του.
-Ποτέ του δεν κρύφτηκε πίσω από το δάκτυλό του και λέει τα πράγματα με τ’ όνομά τους: «Όταν από το 1991 ώς το 2004 το κολύμπι ήταν ή 2η ή 3η Ομοσπονδία στην Κύπρο μετά τον στίβο και τη σκοποβολή και ειδικά τη δεκαετία του 1990-2000 που είχαμε μετάλλια σε Μεσογειακούς, διακρίσεις σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα, τελικούς σε Κοινοπολιτειακούς, δεν χτίσαμε ούτε επενδύσαμε πάνω σ’ εκείνες τις επιτυχίες, όπως έκανε ο στίβος και η σκοποβολή, γι’ αυτό και ήρθαν (και) τα δίσεκτα χρόνια».