aezaekaelanorthosisapoelapollonarisdoksaethnikos achnaskarmiotissasalaminaothelos athienouomonoiapafosSuper LeaguePremier LeagueSerie ALaLiga

«Απεταξάμην»

Ο Ανδρέας Θεμιστόκλεους αρθρογραφεί στο blog του sportdebate.wordpress.com για δύο συμβάντα που έγιναν την περασμένη εβδομάδα.

Αναλυτικά: «Η εβδομάδα που μας πέρασε ήταν, κατά την άποψη μου μια άσχημη εβδομάδα για τον κυπριακό αθλητισμό. Δύο συμβάντα ήρθαν να μας προσγειώσουν ανώμαλα και να μας υπενθυμίσουν ότι υπάρχει πολλή δουλειά που πρέπει να γίνει για να αλλάξουμε αθλητικό και μη αγωνιστικό επίπεδο.

Την Τρίτη το βράδυ στον αγώνα της εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου, είδαμε το ευχάριστα πρωτοφανές για την Κύπρο γεγονός να κάθονται φίλαθλοι των δύο ομάδων στην ίδια κερκίδα, στο νότιο πέταλο. Έφυγα από το γήπεδο τρισευτυχισμένος για αυτό το μεγάλο επίτευγμα για τη χώρα μας, μη γνωρίζοντας τότε ότι στην απέναντι κερκίδα είχαν σκοπίμως απομονωθεί Τουρκοκύπριοι φίλαθλοι, για σκοπούς ασφάλειας σύμφωνα με τις αρχές σταδίου, ασχέτως ότι είχαν εισιτήρια για την κεντρική κερκίδα.

Δηλαδή δεν μας πείραξαν οι Φλαμανδοί και θα μας πείραζαν οι Τουρκοκύπριοι; Την επόμενη μέρα κυριαρχούσαν ερωτηματικά ως προς τη στάση των Τουρκοκυπρίων κατά την ανάκρουση του εθνικού μας ύμνου και κατά πόσο σεβάστηκαν τη σημαία μας. Αυτή ήταν η μοναδική μας έγνοια.

Την επόμενη μέρα έξω από το Υπουργείο Παιδείας, κακός χαμός με διαδήλωση από γυμναστές. Ναι, αυτούς που εγώ υποστήριξα ότι πρέπει να αφήσουμε να δουλέψουν στη δημοτική εκπαίδευση. Να ζητούν διαχωρισμό των δύο φύλων στο μάθημα της γυμναστικής με δικαιολογητικό το bullying και τις βωμολοχίες.

Δηλαδή στα Νέα Ελληνικά και στη Γεωγραφία, τέτοια φαινόμενα δεν υφίστανται; Στο διάλειμμα;  Μετά τα άλλαξαν και μας είπαν ότι ο διαχωρισμός ενδείκνυται για σκοπούς καλύτερης αθλητικής προόδου και ξέχασαν αυτά που μαζί τους πολλοί φωνάζουμε ότι δεν υπάρχει πρόοδος σε ηλικίες της μέσης εκπαίδευσης, όταν οι βάσεις στις μικρές ηλικίες είναι ανύπαρκτες ή ελλειμματικές.

Τελικά σκοπός είναι να ξεφορτωθούμε προβλήματα και ευθύνες ή να επιλύσουμε τα θέματα που ταλανίζουν άμεσα και έμμεσα τον αθλητισμό μας και κατ’ επέκταση την κοινωνία; «Ας τα χειριστούν άλλοι», αυτή η προσέγγιση μας εν πολλοίς; Επιμένω να υποστηρίζω ότι αθλητισμός δεν είναι μόνο οι αθλητές, δεν είναι μόνο οι πρωταγωνιστές. Αθλητισμός είναι μια μεγάλη αλυσίδα και η δύναμη της αλυσίδας συχνά λέμε ότι είναι τόση όσο ο πιο αδύναμος της κρίκος. Στη χώρα μας, οι κρίκοι είναι πολλών δυνάμεων και ενίοτε μεταξύ τους ασύνδετοι.

Γενικά ομολογώ ότι απογοητεύτηκα. Απογοητεύτηκα από την κουλτούρα μας σε ορισμένα θέματα. Για τα στερεότυπα που κουβαλούμε μαζί μας, για κοινωνικούς λόγους περισσότερο, τα οποία όμως δυστυχώς επεμβαίνουν στον αθλητισμό και επηρεάζουν τα αθλητικά δρώμενα της χώρας μας.

Απογοητεύτηκα από τη στάση των γυμναστών και διερωτήθηκα πόσο μεγάλο πισωγύρισμα θα ήταν ο διαχωρισμός. Όχι γιατί στο μάθημα δεν υπάρχει διαχωρισμός έτσι και αλλιώς, αλλά κυρίως για τους λόγους που άκουσα ότι ήθελα να το πράξουν. Απογοητεύτηκα από την αντιμετώπιση που έτυχαν οι Τουρκοκύπριοι, σεβόμενος πλήρως τις εξηγήσεις που άκουσα από τις αρχές σταδίου.

Για οκτώ χρόνια ηγούμουν του 2ου  καλύτερου σταδίου της χώρας και διεύθυνα παιχνίδια μεγάλης επικινδυνότητας από πολλές απόψεις και μπορώ να ονοματίσω πέραν των 10 (εγχώρια και διεθνή) όπου φιλοξενήθηκαν Τουρκοκύπριοι. Επιτρέψετε μου να ξέρω δυο πράγματα  και εγώ.

Θυμήθηκα το έργο «Remember the Titans». Τις φυλετικές διακρίσεις και διαχωρισμό στο Αμερικάνικο ποδόσφαιρο στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Την υποβολή προς αφροαμερικανούς να κάθονται στο πίσω μέρος του λεωφορείου. Παραπάνω από όλα θυμήθηκα τις ταμπέλες. Ναι, αυτές που σας έλεγα τις προάλλες. Για εθνικιστές και φασίστες.

Για απορριπτικούς και ναινέκους και ανανιστές. Αυτές που ξαναλέω, απεχθάνομαι και περιφρονώ αφάνταστα. Τα έχω ακούσει ξανά και ξανά όλα, ελλείψει ουσιαστικότερων επιχειρημάτων. Και τι διαφορά θα είχα από τους πρωταγωνιστές των πιο πάνω ατυχών συμβάντων εάν δεν τοποθετηθώ;

Επιλέγω να πάρω θέση γιατί κόπτομαι τον αθλητισμό και βαρέθηκα τα σάπια κατεστημένα τόσων δεκαετιών, όπως βαρέθηκα τις ταμπέλες. Δεν θα κάνω πολιτική, όχι εδώ τουλάχιστον. Ξέρω τι πρεσβεύω και ξέρω και τι εστί πολιτικά και κοινωνικά ορθό για τον τόπο μας και το μέλλον μας. Εδώ μιλάω μόνο για αθλητισμό κύριοι. Και στον αθλητισμό αυτά δεν χωράνε.

Παραπάνω από όλα με στενοχώρησε η παραδοχή ότι είμαστε ακόμα υποανάπτυκτοι σε κάποια θέματα αθλητικής κουλτούρας και αθλητικής νοοτροπίας. Όπως θα κατάλαβαν όσοι με διαβάζουν συστηματικά, για μένα η κουλτούρα και η νοοτροπία είναι θεμέλιοι λίθοι αθλητικής προόδου και αν είχα επιλογή θα επένδυα μόνο σε αυτούς τους δύο πυλώνες ανάπτυξης.

Κλείνω με άλλη μια έκκληση προς την Πολιτεία. Τα όσα αναφέρω αγγίζουν την Πολιτεία γενικότερα. Αγγίζουν θεσμούς που πρέπει να δημιουργήσουμε. Αγγίζουν σχεδιασμούς και αθλητική πολιτική, πέραν των στενών αγωνιστικών ορίων. Το πρώτο βήμα είναι η δημιουργία Υφυπουργείου αθλητισμού.

Στελέχωση με τεχνοκράτες για να εξυπηρετηθεί ο αθλητισμός, όχι από αγωνιστικής άποψης. Ο ΚΟΑ και οι Ομοσπονδίες επιτελούν το αθλητικό/αγωνιστικό έργο για το οποίο ιδρύθηκαν και το επιτελούν καλά υπό τις περιστάσεις.

Χρειαζόμαστε επένδυση στον αθλητισμό. Μια από αυτές τις επενδύσεις είναι κοινωνιολογικής φύσεως. Θα εξηγήσω περαιτέρω στο αμέσως επόμενο άρθρο, αφού όπως θα λέω μέχρι τελικής πτώσεως, ο αθλητισμός είναι το μεγαλύτερο ΟΧΗΜΑ αλλαγής».

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ