ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΑΖΕΪΔΗ
Τι μπορεί κάποιος να πει στους ποδοσφαιριστές μετά τη χθεσινή εμφάνιση και την άδικη ήττα από τον ΑΠΟΕΛ; Όταν για 60 λεπτά η Ομόνοια ήταν κατά πολύ καλύτερη στο γήπεδο, σωστά οργανωμένη, με πλάνο και σαφώς πιο καλές ευκαιρίες για να σκοράρει πρώτη; Τι μπορείς να τους χρεώσεις και γιατί να τους κατηγορήσεις; Και όμως πάλι δεν κατάφεραν να φύγουν νικητές από το «αιώνιο» ντέρμπι. Δεν μπορεί να αδικήσει κανείς τους ποδοσφαιριστές του Πάμπου Χριστοδούλου και ας πλήρωσαν (ξανά) κάποιες αμυντικές αδυναμίες που είναι φανερές από την αρχή της σεζόν.
Όταν τα λόγια δεν έχουν νόημα, τότε η σιωπή είναι χρυσός και αφού στο ποδόσφαιρο αυτό που μετράει, στο τέλος της ημέρας, είναι οι νίκες και οι βαθμοί, τότε η ρεαλιστική πραγματικότητα θέλει την Ομόνοια πολύ μακριά από τους αρχικούς στόχους της. Δεν μίλησε κανείς για τίτλο και πορεία – τρένο στην κορυφή της βαθμολογίας, αλλά και πάλι η απόσταση από την πρώτη θέση αυξάνεται συνεχώς. Ελπίδα υπάρχει και πηγάζει από τη χθεσινή εμφάνιση του δευτέρου μέρους κόντρα στον ΑΠΟΕΛ.
Μπορεί κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως «η καλύτερη φετινή» και όχι μόνο σε επίπεδο ατομικής απόδοσης των ποδοσφαιριστών, αλλά κυρίως λόγω της θέλησης και του πάθους που έδειξαν για να χαρίσουν τη νίκη στον εντυπωσιακό και χθες κόσμο τους. Το σημαντικό για τους πράσινους είναι να διατηρηθούν στα ίδια επίπεδα και στη συνέχεια ή σε παιχνίδια που δεν είναι τόσο σημαντικά όσο το χθεσινό. Ήδη υπάρχουν ποδοσφαιριστές που εβδομάδα με εβδομάδα ανεβαίνουν συνεχώς, όπως οι Άλεξ Σοάρες και Κανού που χθες ήταν οι κορυφαίοι στο γήπεδο.
Η μετεγγραφική περίοδος δεν είναι μακριά, σίγουρα θα γίνουν κινήσεις που θα ενισχύσουν την ομάδα και θα κλείσουν τις τρύπες και τις αδυναμίες που παρουσιάστηκαν. Με αυτό ως δεδομένο και με εμφανίσεις σαν τη χθεσινή, τότε το μέλλον μόνο καλύτερο μοιάζει. Άλλωστε το χειροκρότημα του κόσμου στο τέλος ήταν το καλύτερο μήνυμα πως υπάρχει ελπίδα στον… πράσινο ορίζοντα.