ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΑΚΟΥΡΗ
Πολλές φορές ακόμη και τα λεξικά «δυσκολεύονται» να αποτυπώσουν παραστατικά έννοιες όπως η καλοσύνη, η ανθρωπιά, ο σεβασμός, ο αλτρουισμός… Ευτυχώς, στο σινάφι μας είχαμε την τύχη να υπάρχει ένας άνθρωπος, η προσωποποίηση των πιο πάνω λέξεων και εννοιών. Σε κάθε απώλεια, φυσιολογικά, υπάρχει μία απλοχεριά εγκωμίων που αγγίζουν τα όρια της υπερβολής. Για την απώλεια του Νίκου Τσιαλή (αριστερά στη φωτό), μάλλον έλλειμμα θα προκύψει, αφού είναι δύσκολο έως αδύνατο να καταγραφεί στο χαρτί το μεγαλείο της ψυχής και της προσφοράς του «στρατηγού» μας.
Η αθλητική δημοσιογραφία, ο αθλητισμός μας και ιδιαίτερα το ποδόσφαιρο, πενθούν… Στο Συγκρότημα ο «Φιλελεύθερος», το δεύτερο σπίτι του Νίκου Ολύμπιου Τσιαλή, ο πόνος από την απώλειά του είναι ακόμη μεγαλύτερος. Ο «στρατηγός» ήταν περήφανος για τη συνεργασία του με τον «Φιλελεύθερο» που κράτησε για τέσσερις δεκαετίες! Καθημερινά στην πρώτη γραμμή, στο ρεπορτάζ, στα γήπεδα… Επαγγελματίας περισσότερο κι από τους επαγγελματίες του χώρου, αν κι ήταν η δεύτερη δουλειά του.
Είχε την εμπειρία της θητείας του στα γήπεδα με τη φανέλα της Ομόνοιας. Οι παλαιότεροι μιλούν για ένα σπουδαίο ποδοσφαιρικό ταλέντο. Μόνο που οι προτεραιότητες στη διαδρομή του, δεν ήταν το ποδόσφαιρο. Την περίοδο 1963-64, δεν το σκέφτηκε καθόλου. Παράτησε και τη δουλειά του και το ποδόσφαιρο για να υπηρετήσει την πατρίδα. Εθελοντής αγωνιστής του 1963-64, «χωρίς δισταγμό και δεύτερη σκέψη, ρίχτηκε στη φωτιά του πολέμου που τότε είχε ανάψει η τουρκική ανταρσία», όπως χαρακτηριστικά είχε αναφέρει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας σε ειδική εκδήλωση προς τιμήν τους. Στην Εθνική Φρουρά, ανέβηκε τα σκαλοπάτια της ιεραρχίας κι έφτασε μέχρι έφεδρος λοχαγός.
Για μας, όμως, ήταν και παραμένει «στρατηγός». Ένας πραγματικός αγωνιστής της ζωής, με μοναδικό γνώμονα, την αξιοπρέπεια, το καθαρό μέτωπο και τον σεβασμό προς τον συνάνθρωπο. Η ταπεινοφροσύνη του, η σεμνότητα, η γενναιοδωρία, εκφράστηκαν ποικιλόμορφα από όποιο πόστο κι αν υπηρέτησε τα κοινά. Μέλος του Δ.Σ. της Ένωσης Αθλητικογράφων Κύπρου, επί σειρά ετών, ήταν ίσως ο πιο αγαπητός συνάδελφος και πραγματικός δάσκαλος για τους νεότερους. «Πατέρας» για πολλούς από εμάς στον «Φιλελεύθερο», η πιο δυνατή φωνή του μέτρου και ασπίδα προστασίας για όλους μας. Συνειδητοποιημένος υπερπροστατευτικός για την ακρίβεια, διότι είχε αρχές και αναγνώριζε αξίες, αυτό που λέμε ανθρωπιά.
Τον τελευταίο καιρό, στα 74 του χρόνια, έδωσε τον μεγάλο του αγώνα απέναντι στην καταραμένη αρρώστια. Δεν τον φοβόταν τον θάνατο… Έφυγε νικητής! Μοναδική του έγνοια ήταν η οικογένειά του, η σύζυγός του, τα παιδιά του, τα λατρεμένα του εγγονάκια και οι φίλοι του. Νοιαζόταν περισσότερο για τους ανθρώπους και του χρωστάμε ευγνωμοσύνη. Για όλα όσα έκανε για μας…
Καλό ταξίδι «στρατηγέ»!
Υ.Γ.: Αν, όντως, υπάρχουν άγγελοι εκεί ψηλά, μάλλον θα ετοιμάζονται σε παράταξη για να υποδεχθούν με ένα… «παρουσιάστε» στον στρατηγό της καλοσύνης και της ανθρωπιάς.