ΤΟΥ ΠΑΝΙΚΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Ξυπνάς και προσεύχεσαι ακόμη να κοιμάσαι. Όνειρο, όνειρο απατηλό να είναι όλα όσα «ρουφά» αδίστακτα το μάτι στις πρωινές ειδήσεις από το κομπιούτερ ή το κινητό σου. Μαύρες. Το έχει ο Ιούλιος; Από το μακρινό χρονολογικά πλέον 1974, αλλά τόσο κοντά στην καρδιά, μέχρι και τα πρόσφατα χρόνια. Μας κάνει πλάκα κάποιος κάθε Ιούλιο;
Ξυπνάς και λες ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική εβδομάδα αυτή και θα περάσουμε καλά. Μετά, χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια σου. Η συναισθηματική φωτιά σού καίει τα σωθικά. Τόσο άδικα, τόσο εύκολα, τόσο ελαφριά, τόσες ζωές χάθηκαν. Ανείπωτος ο πόνος. Πού σου μένει δύναμη να γράψεις για ποδόσφαιρο, αθλητισμό γενικότερα, έστω για την κάρτα οπαδού… Ποιο σχόλιο μπορεί να επικαλύψει το δράμα που ζουν συνάνθρωποί μας στην ανατολική Αττική; Στα σπίτια τους, στην καλοκαιρινή έξοδο που τόσο φημίζεται η Ελλάδα. Σε μια ελληνική ταβέρνα. Πού να ήξεραν. Νέοι, γέροι, παιδιά, όλοι τους άνθρωποι. Στάχτη!
Είναι απίθανο να συλλάβει το μυαλό το μέγεθος της τραγωδίας. Σε μια Ελλάδα που ξέρει από τραγωδίες. Σε έναν Ελληνισμό που έχει μπόλικες τέτοιες, χιλιάδες χρόνια. Προσωπικές, μα και ομαδικές. Παλαιές… προ Χριστού, μα και μετά Χριστό. Λες και δεν έφταναν όλες αυτές. Πρέπει κάθε φορά να προστίθεται και μία ακόμη, κάθε λίγο καιρό. Το κουβάλημα του Σταυρού είναι μεγάλο, ασήκωτο για δεκάδες οικογένειες. Είναι αδύνατο να μην συμπάσχεις. Πώς μπορεί να σε κρατάει αδιάφορο αυτό το πρωινό; Πώς μπορεί να σου χαμογελάει ο ήλιος; Οι λαμπερές του ηλιαχτίδες έχουν και αυτές ματώσει από τον καπνό και τις ψυχές δεκάδων ανθρώπων.
Μια αγκαλιά. Ο ένας έδινε δύναμη στον άλλο. Όλοι γνώριζαν… το τέλος έφτασε. Μπορεί να βιώσεις μια τέτοια νομοτελειακή κατάσταση; Μπορείς ακόμη και εικονικά, αυτή τη στιγμή, στο γραφείο, στο σπίτι, στην παραλία, στην καφετέρια… να πάρεις τη θέση τους; Μόνο ένα, δύο δευτερόλεπτα. Μετά κουνάς το κεφάλι να συνέλθεις. Τρομάζεις και μόνο στη σκέψη. Παππούς, γιαγιά, μάνα, πατέρας και παιδιά…
Μια αγκαλιά. Χωρίς ελπίδα. Μια προσευχή. Τίποτε άλλο. Υγρά μάτια, κοιτάς τα παιδιά, λιώνεις, πονάς. Όχι σωματικά. Γιατί τους αδίκησε η μοίρα. Σε κοιτάνε και εκείνα και πιθανό να διερωτούνται. Αυτή είναι η ζωή; Αυτές είναι οι ομορφιές της;
Ενοχές υπάρχουν. Ένοχοι; Θα επέλθει αν μη τι άλλο σε όλους όσοι έμειναν πίσω η κάθαρση; Όπως ακριβώς τελειώνουν και οι τραγωδίες. Κάθαρση. Μόνο έτσι ευφραίνεται η ψυχή. Μακάρι να αναπαυθούν όλες.