ΤΟΥ ΤΑΚΗ ΜΙΧΑΗΛ
Σκεφτόμουνα στο δρόμο σαν πήγαινα να συναντήσω τη σημαία της ΑΕΛ, μια σημαία να ανεμίζει περήφανη μέσα στα γήπεδα και στην κοινωνία, τον Κώστα Πάμπου, τον Μαυρόκωλο.
Γνώριζα την περιπέτεια του, τον έβλεπα συχνά, όμως αυτή τη φορά η καρδιά κτυπούσε σε άλλους ρυθμούς. Δεν ξέρω ποια μοίρα μου είχε φυλαγμένη τόση τιμή και βρέθηκα να είμαι ο τελευταίος που συνομίλησε με τον Κώστα για την ζωή του και για την ΑΕΛ.
Ήταν μόλις λίγες μέρες πριν μας αποχαιρετήσει. Δεν ήταν συνέντευξη, φιλική συνομιλία ήταν. Φυλαγμένη κρατώ την ευγνωμοσύνη στην Σμαράγδα, την κόρη του, που διευθέτησε αυτή τη συνάντηση, και που ήταν εκεί να βοηθά την ατονισμένη από την περιπέτεια της υγείας του φωνή να πλανηθεί μέσα στην αίθουσα. Και περνούσε την αίθουσα και γυρόφερνε το ΓΣΟ αφού έκανε μια βόλτα και απέναντι στα δημοτικά λουτρά.
Καθηλωμένος στο καροτσάκι ο Μαυρόκωλος ήταν στιγμές που αναμέναμε με την Σμαράγδα πότε θα πεταχτεί απάνω να φορέσει τα ποδοσφαιρικά παπούτσια και να τρέξει να παίξει ξανά το «ένα-δύο» με τον Φοίβο όπως τα χρόνια εκείνα τα παλιά ή να δώσει μια μπαλιά λουκούμι στον Παπαδήμα.
Προκαλούσε τη συζήτηση γύρω από το μαχαλεπί του Πάγκαλου, τον Τσακιστό στο ταμείο του ΓΣΟ αλλά και για τα ακόμα πιο παλιά με τον Καραπίνα και τα Δημοτικά Λουτρά να περιμένει τον φίλο του τον Ττοουλή να δέσει την βάρκα και έτσι λουσμένος με την αλμύρα της θάλασσας να μπει στο γήπεδο, για την φανέλα ΑΕΛ. Κοντοστεκόταν, σαν να ήθελε να παγώσει το παιχνίδι, όταν αναφερόταν στον μάστρο του στο επάγγελμα και στην ΑΕΛ τον Νίκο Σολομωνίδη. Το κλειδί του σπιτιού Σολομωνίδη το κρατούσαν μόνο οι ίδιοι οι ένοικοι και ο Μαυρόκωλος. Τόση αγάπη και εμπιστοσύνη του είχε.
Τα πόδια του Κώστα, εκείνα τα πόδια που διανύσαν χιλιάδες χιλιόμετρα μέσα στα γήπεδα, έδειχναν αδύνατα να διανύσουν πέντε βήματα, μα οι θύμησες έστω και αν έβγαιναν αργά ήταν πεντακάθαρες αλλά και προκλητικές. Υποθέταμε ότι η μνήμη μετά από σχεδόν ογδόντα χρόνια μέσα στα γήπεδα ξεθωριάζει, πόσα να χωρέσει ο «σκληρός δίσκος». Και όμως, ο Κώστας προκαλούσε να αναπτυχθεί το παιχνίδι και στην επόμενη φάση, προκαλούσε μέσα από τη συζήτηση να δει ξανά τον Σεβίμ να σκοράρει.
Ανταλλάξαμε μια ματιά με την Σμαράγδα, θελήσαμε να σφυρίξουμε ημίχρονο, να ξαλαφρώσουμε λιγάκι. «Δεν μου λες Κώστα, το Μαυρόκωλος από που βγαίνει;»… Βούρκωσε. «Εγώ εγεννήθηκα δίπλαρος», αποκαλύπτει το «μυστικό». «Ο ένας από εμάς ήταν πιο μαυριδερός από τον άλλο που ήταν ασπρούλλης. Όταν πέθανε ο αδελφός μου η μάνα μας στάθηκε από πάνω μας μοιρολογώντας». «Χάσαμε το ασπροκωλί μας και μάς έμεινε το μαυροκωλί».
Του έμεινε του Κώστα το «μαυροκωλί» και έτσι έγινε ευρύτερα γνωστός και αγαπήθηκε όσο λίγοι ποδοσφαιριστές και πάνω απ’ όλα όσο λίγοι άνθρωποι σαν «ο Μαυρόκωλος».
Έχει λεχθεί ότι, «ο άνθρωπος πεθαίνει όταν πεθάνει η μνήμη του». Η μνήμη του Κώστα Πάμπου Μαυρόκωλου, είναι σίγουρο, ότι δεν θα πεθάνει ποτέ, ούτε μέσα στο φίλαθλο κόσμο ούτε στην ευρύτερη κοινωνία. Είναι ένα καθήκον που βαραίνει την οικογένεια της ΑΕΛ να κρατήσει ζωντανή αυτή τη μνήμη.
Τιμή μας Κώστα Πάμπου Μαυρόκωλε που σε γνωρίσαμε. Τιμή μέγιστη για την ΑΕΛ που σε είχε στην αγκαλιά της, τιμή για την κοινωνία που την υπηρέτησες όσο λίγοι.