aezaekaelanorthosisapoelapollonarisdoksaethnikos achnaskarmiotissasalaminaothelos athienouomonoiapafosSuper LeaguePremier LeagueSerie ALaLiga

Διεθνή Ποδοσφαιρικά Νέα | Διεθνή Αθλητικά ΝέαLA LIGAΈτσι ξερίζωσε τον χουλιγκανισμό (της) η Μπαρσελόνα

Έτσι ξερίζωσε τον χουλιγκανισμό (της) η Μπαρσελόνα

Η Μπαρσελόνα, απόλυτο πρότυπο ποδοσφαιρικού πολιτισμού, βίωσε πολλές… Λαυρίου, όμως καθάρισε μόνη το εσωτερικό πρόβλημα χουλιγκανισμού! Χωρίς έτοιμες λύσεις από το κράτος ή θεϊκή παρέμβαση. Εμείς;

Δεν αποτελούν κάποια ανώτερη φυλή -όσοι τα υποστήριζαν αυτά εξοστρακίστηκαν διά βίου από τον οργανισμό της. Δεν ήταν πάντα το πρότυπο αθλητικού πολιτισμού -ποτέ δεν ήταν. Μπορεί σήμερα το «Καμπ Νόου» να αποτελεί χώρο υψηλής (ύψιστης για την ακρίβεια) πολιτισμικής διασκέδασης, αλλά δεν ήταν πάντα έτσι. Δεν ήταν εκκλησία, μηδέ θέατρο, όπως είναι σήμερα, αλλά μία χοάνη πολιτικών, κοινωνικών, αθλητικών αντιθέσεων, που με συγκάλυψη αλλά και σταθερή συνισταμένη το barcelonismo παρήγαγε επί σειρά ετών βία, μισαλλοδοξία, ακραίες εθνικιστικές τάσεις.

Για δύο ολόκληρες δεκαετίες η Μπαρσελόνα λέρωσε το όνομα της, ταυτίστηκε, υπέφερε, ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα από την δράση των ακραίων οπαδικών της πυρήνων, μα μόνη της επέλεξε τον δύσβατο δρόμο της αυτοκάθαρσης και σήμερα πορεύεται απαστράπτουσα, έχοντας αποκοπεί από τα νοσηρά οδυνηρά βαρίδια του παρελθόντος, που την κρατούσαν για χρόνια πίσω.

Δεν ήταν εύκολο, ούτε απλό. Πίσω από τον χουλιγκανισμό της Μπαρσελόνα υπέβοσκαν σκληρές αποσχιστικές τάσεις, ναζιστικές αντιλήψεις, βαθιά ριζωμένα συναισθηματικά υπολείμματα της Ισπανίας του Φράνκο, όλα αυτά αναμεμειγμένα με την έξαρση της γηπεδικής βίας των 80’s. Αίτια (ή αφορμές) πολύ πιο βαθιά από αυτά που συναντά κανείς στην υπόλοιπη Ευρώπη ή την Ελλάδα.

Τους πήρε καιρό, χρόνια, δεκαετίες για να τα ξεριζώσουν από το αθλητικό κομμάτι, την βιτρίνα, το γήπεδο. Το πέτυχαν όμως. Απλώς, χρειάστηκαν ορισμένες γενναίες αποφάσεις, μερικοί αποφασισμένοι πρόεδροι, αγαστή συνεργασία με το κράτος και καθημερινός αγώνας. Η μάχη με τον οργανωμένο χουλιγκανισμό δεν διαφέρει σε τίποτα με αυτή απέναντι στο οργανωμένο έγκλημα. Ένα κεφάλι κόβεις, δύο φυτρώνουν…

Βία με… αιτία

Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 η Ισπανία προσπαθεί να προσαρμοστεί στην… περίεργη οσμή της δημοκρατίας μετά τον θάνατο του Φράνκο και διάφοροι νέοι ιδεολογικοί πυρήνες γεννιούνται στις εξέδρες των αθλητικών συλλόγων της χώρας. Το 1981 μία ομάδα 50 ατόμων με μπροστάρη τον παλιό αθλητή του συλλόγου Γιόσεπ Τορτόσα ιδρύει τους Boixos Nois (τρελά αγόρια), μία ομάδα που φιλοδοξεί να αλλάξει την γηπεδική κουλτούρα στο «Καμπ Νόου», το οποίο μέχρι τότε έμοιαζε με ναό εν ώρα λειτουργίας.

Αποφασίζουν να εγκατασταθούν στο νότιο πέταλο και εισάγουν για πρώτη φορά τις σημαίες, τα καπνογόνα, τα συνθήματα. Οι καινοτομίες δεν γίνονται αρχικά αρεστές από το υπόλοιπο γήπεδο, που είχε μάθει να παρακολουθεί τους αγώνες της Μπάρσα στην ησυχία του, όμως αποτελούν το νέο trend της καταλανικής νεολαίας. Τα φθηνά εισιτήρια, η ενέργεια, τα χρώματα, η ταύτιση με την Μπαρσελόνα συσπειρώνει γύρω από τους Boixos Nois την καταλανική νεολαία και μετατρέπει το κάτω διάζωμα από το νότιο πέταλο του «Καμπ Νόου» σε hot-spot!

Ο σύνδεσμος αρχίζει να αποκτά στέρεους συνεκτικούς δεσμούς και πίσω από αυτή την γηπεδική κουλτούρα που περιλαμβάνει σημαίες, κασκόλ, ρούχα με το έμβλημα του συλλόγου, αλλά και το μπουλντόγκ των Boixos Nois αρχίζουν σιγά-σιγά να βγαίνουν στην επιφάνεια οι υποβόσκουσες αριστερές πολιτικές πεποιθήσεις και οι αποσχιστικές τάσεις που μιλούν πια ανοιχτά για μία ελεύθερη, ανεξάρτητη Καταλονία. Κάπως έτσι γεννιούνται οι πρώτοι ιδεολογικοί σύμμαχοι (Indar Gorri / Οσασούνα, Brigadas Amarillas / Κάδιθ) μα και οι πρώτοι ορκισμένοι εχθροί που προσωποποιούνται στους Brigadas Blanquiazules (Εσπανιόλ) LFN (Σαραγόσα) και Ultras Sur (Ρεάλ Μαδρίτης) που αποτελούν συνδέσμους οπαδών με ισχυρές εθνικοσοσιαλιστικές καταβολές.

Το αυγό του φιδιού επωάζεται και οι πρώτες οδομαχίες δεν αργούν να ξεσπάσουν. Οι προειδοποιητικές βολές έρχονται στα εκτεταμένα επεισόδια, που λαμβάνουν χώρα στον τελικό του Copa Del Rey το 1983, στα οποία η αστυνομία πιάνεται αδιάβαστη, απροετοίμαστη, απαθής. Μερικά μεμονωμένα περιστατικά, όπως οι ρατσιστικές ιαχές στον Καμερουνέζο τερματοφύλακα της Εσπανιόλ. Τόμας Ν’Κονο και καταλανικές σημαίες με σβάστικες εντείνουν την ανησυχία, ωστόσο, η μεγάλη αποκάλυψη έρχεται στις  5 Μαρτίου του 1986.

Μερικούς μήνες μετά την τραγωδία του Χέιζελ, η Μπαρσελόνα φιλοξενεί την Γιουβέντους και οι Boixos Nois αποφασίζουν να σηκώσουν ένα πανό όνειδος στην ιστορία του συλλόγου, που γράφει: «Σ’ ευχαριστούμε Λίβερπουλ για τους θανάτους της Γιουβέντους»! Το γήπεδο εκρήγνυται. Η λαϊκή κατακραυγή από τον απλό κόσμο και τα media  είναι εκκωφαντική. Μπροστά στο φάσμα του εμφυλίου, οι Boixos Nois αναστέλλουν την λειτουργία τους, μα ουσιαστικά διαιρούνται σε νέους συνδέσμους Cèl·lules Blaugranes, Gamper Boys, Anarko Sud, Barça Supporters, που συνεχίζουν την παλιά δράση.

Το πρώτο αίμα

Η ανακωχή κρατάει μόνο ένα χρόνο. Το 1986 οι Boixos Nois επαναδραστηριοποιούνται και οι δρόμοι της Βαρκελώνης θυμίζουν πεδίο μάχης, αφού οι συγκρούσεις με το αντίπαλον δέος τους Brigadas Blanquiazules της Εσπανιόλ (που έχουν αποκτήσει πια ανάλογες δομές) είναι καθημερινές. Στις τάξεις των Boixos Nois έχουν πια ενταχθεί και οι πρώτοι σκίνχεντ και μετέπειτα ακολουθούν τα πρώτα φασιστικά στοιχεία. Στις εξέδρες συμβαίνει κάτι αδιανόητο! Αριστεροί κομουνιστές με αποσχιστικές τάσεις και ακροδεξιά, ναζιστικά στοιχεία ενώνουν την φωνή και την δύναμη τους με συνισταμένη την ενωμένη Καταλονία και την Μπάρσα!

Την ίδια χρονιά, ένας οπαδός των Boixos μαχαιρώνεται σε συμπλοκές και το μίσος δηλητηριάζει ολόκληρη την πόλη. Το τοπικό ντέρμπι των δύο ομάδων στο «Σαρία» μετατρέπεται σε πόλεμο, με τους ultras να δέρνονται αλύπητα, χρησιμοποιώντας ως όπλα τα κοντάρια από τις σημαίες, μέχρι και τις ζώνες των παντελονιών τους. Η αστυνομία της Βαρκελώνης για πρώτη φορά παραδέχεται πως είναι ανήμπορη να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Το 1989 η διοίκηση της Μπαρσελόνα αποφασίζει να εξορίσει τους Βοιχοs στο τρίτο διάζωμα του «Καμπ Νόου», όμως το μέτρο αποδεικνύεται… αστείο.

Στα τέλη του 1990 άλλος ένας 21χρονος οπαδός των Boixos Nois μαχαιρώνεται σε στάση λεωφορείου και τα αντίποινα είναι σκληρά. Τον Ιανουάριο του 1991, ένας 19χρονος οπαδός της Εσπανιόλ (Frederic Rouquier) πέφτει νεκρός από δολοφονική ενέδρα κι άλλος ένας 16χρονος φίλος του τραυματίζεται σοβαρά. Η κατάσταση είναι πια ανεξέλεγκτη…

Διάσπαση

Το συνδεσμιακό κίνημα της Μπαρσελόνα, το οποίο δεν ήταν ποτέ ομογενοποιημένο βρίσκεται σε ένα ιδεολογικό κενό. Ο αρχικός (αριστερών πεποιθήσεων) πυρήνας των Boixos Nois αποσπάται και ιδρύει τους Sang Culé Cor Catala (καταλανικό αίμα για την Μπαρσελόνα), όμως το πλέον ακροδεξιό κομμάτι των Boixos Nois, θέλοντας να θολώσει τα ίχνη, αποφασίζει να ιδρύσει τους τρομακτικούς Casuals FCB, τους πρώτους κάζουαλ χούλιγκαν, οι οποίοι για να ξεγελούν τις αρχές υιοθετούν το κυριλέ ντύσιμο, χωρίς περίεργα κουρέματα, σκουλαρίκια και εξωτερική εμφάνιση που δεν τραβάει την προσοχή. Την ίδια ώρα, τα ηνία των Boixos Nois περνούν ξεκάθαρα στους ακροδεξιούς, που με την ανοχή και την αρωγή της διοίκησης εξακολουθούν να κάνουν κουμάντο στο οπαδικό κίνημα.

Σύμμαχος

Από την ημέρα της γέννησης των Boixos Nois η διοίκηση της Μπαρσελόνα -είτε από φόβο είτε από αδυναμία- ήταν συνένοχος στο συνεχιζόμενο έγκλημα. Τόσο ο Γιόσεπ Λουίς Νούνιες, όσο και ο Τζοάν Γκασπάρτ προτίμησαν να τα έχουν… πλακάκια μαζί τους, ώστε να μπορούν ασκούν διοίκηση χωρίς εσωτερική αντιπολίτευση. Μάλιστα, τους είχαν παραχωρήσει δωρεάν χώρο εντός του «Καμπ Νόου» ώστε να φυλάνε εκεί σημαίες, λάβαρα, ρούχα (αλλά και πολεμοφόδια), τους έδινε εισιτήρια δωρεάν ή σε πολύ χαμηλές τιμές (τα οποία μετέπειτα πουλούσαν στην μαύρη αγορά) και τους χορηγούσε δωρεάν ταξίδια εκτός έδρας σε Ευρώπη και εξωτερικό!

Μερικές φορές δεν κρατούνταν ούτε τα προσχήματα. Ο ίδιος ο Τζοάν Γκασπάρτ είχε την τιμητική κάρτα μέλους υπ’ αριθμόν 1 των Boixos Nois, όταν αυτοί επανιδρύθηκαν το 1995 ισχυριζόμενοι ότι απομάκρυναν τα ακροδεξιά στοιχεία και αναγνωρίστηκαν από την Μπάρσα ως επίσημη penya, ενώ διάφορα μέλη του συνδέσμου βολεύονταν με θέσεις είτε ως security στο γήπεδο είτε ως προσωπική ασφάλεια μελών του Δ.Σ. του συλλόγου!

Ζούγκλα

Την ίδια ώρα, τα περιστατικά ωμής βίας εντός γηπέδου κόστιζαν στην Μπαρσελόνα, τόσο χρηματικά, όσο και σε πρεστίζ. Τον Νοέμβριο του 2002 η πρώτη επίσκεψη του «προδότη» Λουίς Φίγκο στο «Καμπ Νόου» με την φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης δημιουργεί αλαλαγμό μίσους, στο περίφημο «Partido de la Vergüenza» (παιχνίδι της ντροπής). Στον αγωνιστικό χώρο πέφτουν παντός είδους αντικείμενα στον κινούμενο στόχο που λέγεται Φίγκο, ανάμεσα τους και μία γουρουνοκεφαλή!

Το «Καμπ Νόου» είναι πια μία ζούγκλα. Λίγους μήνες νωρίτερα, στις 9 Απριλίου στον επαναληπτικό προημιτελικό του Champions League, ο Παναθηναϊκός γνωρίζει από πρώτο χέρι ότι η έδρα της Μπαρσελόνα όχι μόνο εκκλησία δεν είναι, αλλά μάλλον με κόλαση μπορεί να παρομοιαστεί. Ένας ιπτάμενος σιδερολοστός πετυχαίνει τον γιατρό του Παναθηναϊκού Νίκο Τζουρούδη στο Δόξα πατρί και τον τραυματίζει σοβαρά, μόλις στο πρώτο λεπτό ο Αντώνης Νικοπολίδης «τρώει» αντικείμενο στην πλάτη, ενώ οι Καταλανοί για 90 λεπτά αδειάζουν τις τσέπες τους στον αγωνιστικό χώρο.

Το μόνο που κάνει η επίσημη Μπαρσελόνα είναι να καταδικάζει τα περιστατικά, να πληρώνει τα πρόστιμα στην ΟΥΕΦΑ και να παίρνει μέτρα για τα μάτια του κόσμου.

Εμφύλιος

Η προσπάθεια της Μπαρσελόνα για ανακωχή όλων των συνδέσμων (Boixos Nois, Sang Culé, Komando Flipper, Almogàvers) και ένωση τους σε ένα πέταλο με την ονομασία Grada Joven σύντομα πέφτει στο κενό και όλοι τους (πλην των Boixos Nois) επιστρέφουν στην εξορία του τρίτου… ορόφου. Σύντομα όμως, η ανακωχή μετατρέπεται ξανά σε εμφύλιο. Τα ξημερώματα της 14ης Δεκεμβρίου του 1996 τα πρωτοπαλίκαρα των Boixos Nois ξεφαντώνουν σε κλαμπ μετά το 3-1 επί της Εσπανιόλ, κάνοντας χρήση αλκοόλ και ναρκωτικών.

Δεν επιστρέφουν όμως όλοι σπίτια τους. Ο 26χρονος Σέρζι Σότο, ένα από τα κορυφαία κεφάλια των Boixos, με προφίλ νεοναζί, ο οποίος είχε στο ποινικό του μητρώο κατηγορίες για μαχαίρωμα ενός οπαδού της Εσπανιόλ και άλλη μία επίθεση σε ένα Βορειο-Αφρικανό σερβιτόρο και ο οποίος έμπαινε καμουφλαρισμένος στο γήπεδο για να μην αναγνωριστεί από την ασφάλεια, πέφτει νεκρός μετά από επίθεση στο δρόμο. Το επίσημο ανακοινωθέν, όμως, μιλάει για θάνατο από υπερβολική χρήση ναρκωτικών.

Οι Boixos Nois ζητούν από τον πρόεδρο Νούνιες να τηρηθεί ενός λεπτού σιγή στην μνήμη του στο επόμενο εντός έδρας ματς με την Ατλέτικο Μαδρίτης. Εκείνος, αρχικά αρνείται. Όταν οι Boixos Nois τον απειλούν ότι θα αποσύρουν την στήριξη από το πρόσωπο του, εκείνος υποκύπτει στις πιέσεις. Μόνο που το ενός λεπτού σιγής μετατρέπεται σε φιάσκο. Την ώρα που οι Boixos Nois απλώνουν ένα πανό που λέει «Σέρζι οι Boixos δεν θα σε ξεχάσουν ποτέ», από το απέναντι πέταλο ο αρχηγός των Sang Cule σπάει την σιωπή, παίρνοντας το μικρόφωνο στα χέρια και φωνάζοντας: «Έξω οι ναζί από την Μπαρσελόνα». Αυτό που ακολουθεί δεν έχει προηγούμενο!

Μέσα σε τρία λεπτά, μία ομάδα 300 ατόμων διασχίζει όλη την περίμετρο του γηπέδου, σπάει κάθε είδους προστατευτικό μέτρο, ανεβαίνει στο τρίτο διάζωμα και επιτίθεται με μανία στους «υβριστές». Το σκηνικό είναι εξωπραγματικό. Μάχες σώμα με σώμα, με πολεμοφόδια ότι μπορεί να φανταστεί κανείς. Το ξύλο που πέφτει είναι αλύπητο. Κανείς δεν μπορεί να επέμβει. Ο συνολικός απολογισμός είναι 7 τραυματίες, εκ των οποίων ένας φέρνει συντριπτικό κάταγμα στο κεφάλι! Το γήπεδο κοιτά σαστισμένο. Δύο μέρες μετά οι Sang Cule ανακοινώνουν ότι διαλύονται. Το γήπεδο δεν είναι πια ασφαλής χώρος για αυτούς. Η τρομοκρατία είχε νικήσει!

Τέλμα

Η Μπαρσελόνα βιώνει τις πιο δραματικές στιγμές της ιστορίας της. Η διοίκηση Γκασπάρτ «πέφτει» τον Φεβρουάριο του 2003 και η ομάδα ακέφαλη υπό την υπηρεσιακή διοίκηση του Ρέινα είναι ένα αγωνιστικό ερείπιο. Έρμαιο της πολιτικής της τερματίζει στην 6η θέση, παίρνοντας το τελευταίο εισιτήριο για το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, μόλις την τελευταία αγωνιστική! Χρειάζεται κάτι δραστικό για να αλλάξει ρότα. Ένα νέο όραμα. Μία νέα φιλοσοφία. Ο Τζοάν Λαπόρτα, ένας 41χρονος δικηγόρος με καθαρό προφίλ δεν υπόσχεται ηχηρές μεταγραφές, αλλά κάτι καινούριο: πλήρη αποκοπή από τους Boixos Nois. Απαλλαγή από τον χουλιγκανισμό. Μηδενική ανοχή στα επεισόδια και την παραβατική συμπεριφορά εντός κι εκτός γηπέδου!

Πόλεμος

Μολονότι αργότερα ακολούθησε πολιτική καριέρα, οι υποσχέσεις του Λαπόρτα δεν είναι γεμάτες από «θα» που δεν υλοποιούνται. Πρώτη του κίνηση είναι να κλείσει διά παντός την αίθουσα που έχει παραχωρήσει η Μπαρσελόνα μέσα στο «Καμπ Νόου» στους Boixos Nois για να διατηρούν εκεί τα πολεμοφόδια τους. Όλες οι παροχές (εισιτήρια, ταξίδια, διευκολύνσεις) κόβονται μαχαίρι. Κοινώς, ξεθάβει το τσεκούρι του πολέμου μαζί τους. Ένας πόλεμος που είναι ανένδοτος.

Σε συνεργασία με την αστυνομία «δίνει» στις αρχές μία λίστα με τους πλέον ανεπιθύμητους οπαδούς, οι οποίοι ελέγχονται εξονυχιστικά για αξιόποινες πράξεις. Οι συλλήψεις είναι ασταμάτητες. Η πιο ηχηρή εξ’ αυτών ένας από τους έμμισθους υπάλληλους ασφαλείας της Μπαρσελόνα. Τα τουβλάκια του πύργου, αρχίζουν να πέφτουν το ένα μετά το άλλο.

Τα αντίποινα δεν αργούν να έρθουν. Ο Λαπόρτα δέχεται επίθεση από αγνώστους μετά από αγώνα χάντμπολ της Μπαρσελόνα εν έτει 2004, ενώ το σπίτι του βάφεται εξ’ ολοκλήρου από απειλητικά μηνύματα εναντίον αυτού και της οικογένειας του, ενώ ακολουθεί άλλη μία απόπειρα επίθεσης έξω από την οικία του.

Ο Λαπόρτα μετακομίζει σε άλλο σπίτι στην συνοικία του San Cugat και αποφασίζει να πάρει ακόμα πιο ισχυρά μέτρα ασφαλείας. Η καταλανική αστυνομία εντείνει τις έρευνες και βρίσκει ένα νέο λαβράκι. Ανάμεσα στους νέους συλληφθέντες είναι ένας ακόμα υπάλληλος της Μπαρσελόνα, αλλά κι ένα εξέχον μέλος των Casuals οι οποίοι φέρονται να σχεδίαζαν την απαγωγή του Λαπόρτα και μελών της οικογένειας του!

Απέλαση

Στην πρώτη του σεζόν στην προεδρία, τα μέλη των Boixos Nois έμπαιναν μόνο με λίστα στο γήπεδο. Σε κανένα εντός έδρας ματς της σεζόν δεν μπόρεσαν να μπουν πάνω από 50 άτομα. Σταδιακά, με απόλυτα δημοκρατικές και έννομες διαδικασίες (νομικός γαρ) ο Λαπόρτα κατάφερε να διαγράψει από μέλη του συλλόγου, όσους είχαν επιδείξει έστω και την παραμικρή παραβατική συμπεριφορά, στους οποίους απαγορεύτηκε διά βίου η είσοδος στο γήπεδο. Από το 2005, οι Boixos Nois δεν ξαναπάτησαν το πόδι τους στο γήπεδο, παρά μόνο μεμονωμένα! Ο Λαπόρτα έγινε ο πρώτος πρόεδρος ισπανικού συλλόγου, που τα έβαλε με τους οργανωμένους και κέρδισε! Η μάχη όμως δεν είχε κερδηθεί οριστικά.

Ο πόλεμος εναντίον του Λαπόρτα δεν σταμάτησε ποτέ, φανερά ή συγκαλυμμένα. Άνθρωποι της προσωπικής του ασφαλείας δέχθηκαν το 2009 επίθεση στο Μόναχο πριν από το παιχνίδι της Μπαρσελόνα με την Μπάγερν για το Champions League από μέλη των  Boixos Nois που ταξίδεψαν κάτω από την μύτη της ισπανικής αστυνομίας.

Ακόμα και σήμερα αναφέρονται πολλά περιστατικά επιθέσεων σε περιοχές πέριξ του «Καμπ Νόου» σε οπαδούς όχι μόνο άλλων ομάδων, αλλά και της ίδιας της Μπαρσελόνα! Το 2010 πολλά μέλη του συνδέσμου συνελήφθησαν σε 7 διαφορετικές ισπανικές πόλεις με την κατηγορία ότι έκλεψαν ναρκωτικά από Μαροκινούς και Κολομβιανούς εμπόρους με σκοπό να τα διακινήσουν οι ίδιοι. Το 2014 δύο οπαδοί της Παρί Σεν Ζερμέν μαχαιρώθηκαν σε επεισόδια με μέλη των Boixos Nois στην Βαρκελώνη. Ωστόσο, η παραβατική συμπεριφορά ξέφυγε και σε άλλους τομείς εκτός ποδοσφαίρου.

Φυλακή

Στις 3 Φεβρουαρίου του 2010, σε μία συντονισμένη επιχείρηση σε διάφορες πόλεις πέριξ της Βαρκελώνης, η καταλανική αστυνομία (Mossos d’Esquadra) συλλαμβάνει πολλά μέλη των Casuals (ανάμεσα τους και ο αρχηγός Ρικάρντο Ματέο) με τις κατηγορίες του εκβιασμού, της οπλοκατοχής και της διακίνησης ναρκωτικών, ενώ ένας εξ’ αυτών κατηγορείται για ένα ανεξιχνίαστο φόνο. Όλοι τους προφυλακίζονται.

Στην δίκη που ακολουθεί και μέσα σε μία δικογραφία 10.000 σελίδων ωμής βίας αποκαλύπτεται ότι οι Casuals (το ακροδεξιό συνδεσμιακό μόρφημα που προέκυψε από τους Boixos Nois) ελέγχουν όλη την καταλανική νύχτα, στήνοντας μία οργάνωση εκβιαστών, που αποσπούσε χρήματα από μαγαζάτορες, πουλώντας προστασία και απειλώντας με κάψιμο των μαγαζιών, όσων δεν συμμορφώνονταν. Μολονότι ο Εισαγγελέας προτείνει ποινή 120 ετών στον αρχηγό των Casuals, εντούτοις ο Ρικάρντο Ματέο τιμωρείται τελικά με 12 χρόνια και 9 μήνες κάθειρξη για πληθώρα αδικημάτων.

Κάθαρση

Τόσο η διοίκηση Ροσέλ που ανέλαβε τα ηνία από το 2010, όσο και αυτή του Γιόσεπ Μαρία Μπερτομέου συνέχισε στον δρόμο που χάραξε ο Λαπόρτα. Το ξερίζωμα των Boixos Nois ταυτίστηκε με τις πλέον ένδοξες στιγμές στην ιστορία του συλλόγου, με τίτλους, οικονομική ευημερία, παγκόσμια καταξίωση. Πιθανώς, σε αυτό τον δρόμο οι «μπλαουγκράνα» ως αθλητικός οργανισμός να έχασαν ή να απαρνήθηκαν τον αρχικό ιδεολογικό τους προσανατολισμό, ωστόσο κατάφεραν να απαγκιστρωθούν μόνοι τους από ένα «αγκάθι» που κρατούσε όμηρο τον σύλλογο.

Οι Boixos Nois δεν εξαφανίστηκαν, εξακολουθούν να δηλώνουν παρόντες σε ορισμένα εκτός έδρας παιχνίδια, σε φιέστες ή σε μεμονωμένα επεισόδια σε διάφορα σημεία της πόλης, αλλά τώρα πια δεν ταυτίζουν την παραβατική τους δράση με τον σύλλογο.

Η Μπαρσελόνα κατάφερε να κάνει την δική της ενδοσκόπηση και να αντιληφθεί ότι δεν μπορεί / χρειάζεται να περιμένει καμία έτοιμη λύση από το κράτος. Ξεριζώνοντας από την ρίζα την πηγή του κακού κατάφερε να επαναφέρει τις οικογένειες στο γήπεδο, να ανοίξει τους εμπορικούς της ορίζοντες και το πελατειακό της κοινό και να μνημονεύεται σήμερα ως το κορυφαίο αθλητικό brand σε ότι αφορά την ποιότητα διασκέδασης και τις παροχές προς το κοινό της.

Αλήθεια, ποιός θυμάται σήμερα ότι μέχρι και πριν από μία δεκαετία αυτή η μαγική παρέα του Μέσι ήταν όμηρος της χουλιγκαναρίας;  Αλήθεια, ποιός μπορεί να ισχυριστεί ότι 9 χρόνια μετά την δολοφονία του Μιχάλη Φιλόπουλου στα επεισόδια της Λαυρίου έχουμε κάνει έστω και ένα μικρό βηματάκι μπροστά στην μάχη κατά της οπαδικής βίας;

Πηγή: SDNA.GR

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ