ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΠΟΛΥΔΩΡΟΥ (ΣΧΟΛΙΟ)
Για να πω την αλήθεια, με τον Κυριάκο Νισηφόρου δεν είχα τις λεγόμενες πολύ φιλικές σχέσεις. Μάλλον θα τις χαρακτήριζα, από ουδέτερες μέχρι καλές. Αυτό, για να είμαι ξεκάθαρος. Ωστόσο, μπροστά στην απώλεια κάποιου ανθρώπου, η κλίνη της κεφαλής επιβάλλεται, ως ένδειξη σεβασμού προς τον ίδιο και φυσικά για τους δικούς του ανθρώπους που τον αποχωρίζονται…
Αυτό, όμως, που έχω να θυμάμαι από τον Κυριάκο Νισηφόρου, ήταν ένα ευδιάθετο χαρακτηριστικό που είχε. Το αστείο του, κάθε φορά που έπαιρνε θέση μάχης εκεί στα γραφεία της γραμματείας ενός αγώνα, με τη διαδικασία ελέγχου των πάντων να την κάνει με μια δόση χιούμορ, ένα συναίσθημα που ήταν αποκλειστικά δικό του!
Λένε ότι όση χαρά προσφέρει ένας άνθρωπος στους τριγύρω του, άλλη τόση είναι η λύπη που τους αφήνει όταν έλθει η ώρα, να αποδημήσει προς Τον Κύριο. Αυτός λοιπόν ήταν ο Κυριάκος Νισηφόρου, μέσα από τα όσα είδα, τα όσα (πιστεύω) ότι είδαν και όσοι τον γνώρισαν καλύτερα και πιο πολύ οι δικοί του άνθρωποι.
Κλίνοντας για μιαν ακόμη φορά την κεφαλή, τον αποχαιρετώ και εγώ με τη σειρά μου, ευχόμενος του καλό Παράδεισο με τη σιγουριά ότι και εκεί στα ψηλά θα προσφέρει χαρά στους τριγύρω του με το χιούμορ του. Ίσως το χιούμορ του, να είναι και η καλύτερη κληρονομιά που μας αφήνει, σίγουρα όμως είναι αυτό που θα πάρει μαζί του…
Στο καλό Κυριάκο Νισηφόρου!