ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΠΟΛΥΔΩΡΟΥ
Όταν πριν από 7 χρόνια, ο Ανδρέας Λευκαρίτης έπαιρνε την απόφαση (την οποία είχε εκμυστηρευτεί στον γράφων από πριν) να αναλάβει τα ηνία της καλαθοσφαιρικής ΑΕΚ, είχαμε την πεποίθηση ότι το ρουν στην καλαθοσφαιρική ιστορία της πρασινοκίτρινης ομάδας, θα άλλαζε προς το καλύτερο.
Δεν είναι ανάγκη να… θυμίσουμε τους αριθμούς που το αποδεικνύουν και μάλιστα, όχι μόνο στα στενά όρια του τόπου μας. Το βράδυ της περασμένης Παρασκευής όμως, ο Ανδρέας και οι δικοί του άνθρωποι, ένιωσαν την απογοήτευση, σαν εκείνη του 2014, όταν τότε έχαναν τον τίτλο από τον ΑΠΟΕΛ.
Φέτος, ήταν ο Κεραυνός ο νικητής. Ο Ανδρέας Λευκαρίτης όμως, ήταν ο πρώτος που πήγε να δώσει το χέρι στο νικητή αντίπαλο και με αυτήν του την κίνηση, απέδειξε ότι και η δική του ομάδα ήταν νικήτρια. Άλλωστε είναι από την αξία του ηττημένου που μετριέται η δόξα του νικητή.
Αυτά τα 24ωρα στην ΑΕΚ θα παρθούν οι απαραίτητες ανάσες και η ομάδα της Λάρνακας θα επανέλθει. Η χρονιά τελείωσε με την κατάκτηση του κυπέλλου, αν και αυτό δεν είναι ικανοποιητικό. Όμως, το είπε και ο ίδιος της ο πρόεδρος: «Η ΑΕΚ του χρόνου θα είναι και πάλι εκεί»! Λίγες λέξεις αλλά αρκετές για να μετριάσουν την πίκρα των πρασινοκίτρινων.
Ουσία είναι η νίκη
Στην τελική φάση των πλέι-οφ, μετράνε μόνο οι νίκες και τίποτε άλλο! Τρανή απόδειξη του τι έγινε στους τέσσερις τελικούς ανάμεσα στον Κεραυνό και στην ΑΕΚ. Τρεις νίκες για τους ερυθροκίτρινους (όσες χρειάζονταν για να κατακτήσουν τον τίτλο) και μια για την ΑΕΚ, αλλά με το συνολικό σκορ πόντων, να είναι στο +7 για την ομάδα της Λάρνακας. Είπαμε, μετράνε μόνο οι νίκες.