Ο Ανδρέας Θεμιστοκλέους αρθρογραφεί στο προσωπικό του blog sportdebate.wordpress.com για τον απολογισμό των Ολυμπιακών Αγώνων και την παρουσία της Κύπρου.
Αναλυτικά: «Τέλειωσε η Ολυμπιάδα του Ρίο και θέλω να πιστεύω ότι τόσο ο Κυπριακός Οργανισμός Αθλητισμού όσο και η Ολυμπιακή Επιτροπή θα κάνουν εις βάθος απολογισμό της τετραετίας, των αποτελεσμάτων των αγώνων, του μεσοπρόθεσμου και μακροπρόθεσμου σχεδιασμού και στρατηγικής τους.
Προσωπικά μόνο συγχαρητήρια θέλω να στείλω στους αθλητές, τους προπονητές, το υποστηρικτικό και διοικητικό προσωπικό, την «Ολυμπιακή Ομάδα» δηλαδή, για την παρουσία τους στο Ρίο και να τους ευχηθώ «citius altius fortious» για το Τόκιο.
Ο δικός μου σύντομος απολογισμός των αγώνων είναι ότι ο κυπριακός στίβος παρουσιάζει μια σταθερή ανοδική πορεία, η κολύμβηση και η σκοποβολή (που μας είχαν δώσει και παρουσίες αλλά και καλά αποτελέσματα) μια καθοδική πορεία που πρέπει να προβληματίσει, η ιστιοπλοΐα μια σταθερότητα και τα υπόλοιπα αθλήματα μια γενική ανυπαρξία, που εύχομαι και ελπίζω να μας φοβίζει.Περίμενα όντως τις επιτυχίες του στίβου, αν και είχα κρυφές ελπίδες για Παρέλλη και Καλλένου να κάνουν κάτι παραπάνω.
Η 6η θέση στο παγκόσμιο για τον Παρέλλη, αλλά και η τρελή κολεγιακή καριέρα της Λεοντίας (ας όψεται ο τραυματισμός) μου είχαν δημιουργήσει την εντύπωση ότι διεκδικούσαμε ένα μετάλλιο. Δεν πειράζει, την επόμενη φορά. Ο Κοντίδης είμαι βέβαιος ότι μπορεί να επαναλάβει την παρουσία του στο βάθρο και κάτι μου λέει ότι τον περιμένουν 4 χρόνια νοερής «πάλης» με ότι συνέβηκε το αγωνιστικό του τριήμερο στο Ρίο, μέχρι να εξιλεωθεί στο Τόκιο.
Τα τελευταία δύο χρόνια παρακολουθώ έντονα και πολύ στενά την Ολυμπιακή Επιτροπή του Κατάρ, για την οποία θα αφιερώσω το αμέσως επόμενο μου άρθρο και θα εξηγήσω και γιατί. Κάνοντας όμως μια σύγκριση, που θεωρητικά θα έπρεπε να μας βγάζει νικητές σε όλα τα επίπεδα, θεωρώ ότι μόνο στο αγωνιστικό υπερτερούμε και μάλιστα για την ώρα. Και γιατί το λέω; Για καθαρά διοικητικούς λόγους.
Στη χώρα μας έχουμε τερματίσει το σχέδιο επαγγελματικής αποκατάστασης αθλητών, εξαιτίας των οικονομικών δεδομένων, έχουμε μειώσει αισθητά τα κίνητρα προς τους πρωταθλητές και έχουμε δώσει τεράστια έμφαση στο μαζικό αθλητισμό και τον κοινωνικό αθλητισμό.
Δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό, αλλά δυστυχώς κατά την άποψη μου χρονικά λανθασμένο και σίγουρα αντίθετο με την κουλτούρα και ιδιοσυγκρασία μας. Στη δική μου φιλοσοφία δεν μπορεί, στη χώρα μας ειδικά, να υπάρχει το ένα χωρίς το άλλο. Δεν είμαστε Σκανδιναβοί και φυσικά ούτε και Ευρωπαίοι. Είμαστε Μεσόγιοι και ενίοτε Μεσανατολίτες, διψασμένοι για επιτυχίες, ανυπόμονοι και αδιάλλακτοι. Αλλά δουλευταράδες, πολυτάλαντοι και πολυμήχανοι.
Πάντοτε κατά την προσωπική μου άποψη, δικαιούμαστε στο μέλλον να έχουμε ολυμπιακά μετάλλια σε υδάτινα σπορ, στην ποδηλασία, στη σκοποβολή, για να μην πω θα έπρεπε να είχαμε ήδη. Αθλήματα δηλαδή που ταιριάζουν με την κουλτούρα μας, την καθημερινότητα και ιδιοσυγκρασία μας, αλλά και τις συνθήκες άθλησης και διαβίωσης μας, ακόμα και τα γονίδια μας, που θα μπορούσαν και έπρεπε να αποτελέσουν ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα για τους αθλητές μας.
Το μυστικό είναι στην οργανωμένη και στοχευμένη ανάπτυξη των αθλημάτων αυτών, πρώτα και κύρια από τις αθλητικές αρχές του τόπου. Αδυνατώ να καταλάβω πως ένα νησί δεν έχει ένα αθλητή, που να διεκδικεί έστω ολυμπιακή πρόκριση στις καταδύσεις ή ολυμπιακό μετάλλιο στη σκοποβολή, αλλά έχουμε 10% του πληθυσμού αδειούχους κυνηγούς και νιάτα που καθημερινά πηδούν τα βράχια στο Κάβο Κρέγκο (γελώ αλλά είναι αλήθεια).
Έχουμε επενδύσει τόσα πολλά λεφτά στο ποδόσφαιρο και στις συνδεδεμένες υποδομές και υπηρεσίες. Έχουμε τρελαθεί για ένα συμβόλαιο του παιδιού μας στην Ανόρθωση και στον Αποελ. Τρέχουμε να πάμε ΓΣΠ αλλά στο κυρίως γήπεδο και όχι σε αυτό του στίβου. Έχουμε σκεφτεί ποτέ πως θα ήταν τα παιδιά μας ως αθλητές σκοποβολής; Ως αθλητές τοξοβολίας; Ως ιστιοπλόοι και ποδηλάτες; Γιατί δηλαδή ο βασιλιάς των σπορ να είναι εσαεί μόνος του στην καρδιά μας; Και αν έτσι όντως, γιατί δεν έχουμε ολυμπιακή ομάδα ποδοσφαίρου;
Σκόρπιες σκέψεις, θα πει κανείς και αυτό ακριβώς είναι η πρόθεση μου. Ρίχνοντας σκόρπιες και ασύνδετες σκέψεις, οφείλουμε να οραματιστούμε το μέλλον του κυπριακού αθλητισμού. Να φτιάξουμε μια ενιαία στρατηγική, μακροχρόνια, εποικοδομητική για τους ίδιους τους αθλητές, τον κυπριακό αθλητισμό και τη χώρα γενικότερα που έχει ανάγκη και τις επιτυχίες και την προβολή για πολλαπλούς λόγους, συμπεριλαμβανομένους και τους πολιτικούς.
Να αναπτύξουμε στοχευμένα κάποια αθλήματα και να απαιτήσουμε και νίκες και μετάλλια και δόξα. Όχι όμως χωρίς την απαιτούμενη οργάνωση, ανάπτυξη, στρατηγική και επένδυση. Στοιχεία που μπορούν να προέλθουν μόνο από την Πολιτεία και τις αθλητικές αρχές. Χωρίς φυσικά αυτό να πρέπει να επισκιάσει το μαζικό και κοινωνικό αθλητισμό, τα προγράμματα ευεξίας και άθλησης για σκοπούς υγείας και καλής ψυχολογίας. Αλλά, πρέπει επιτέλους να αποφασίσουμε τι αθλητισμό θέλουμε.
Ούτε το μέγεθος, ούτε ο πληθυσμός, ούτε η παρούσα πρόσκαιρη οικονομική στενότητα μπορούν να μας στερήσουν την αθλητική δόξα. Μας την στερούν οι σπασμωδικές κινήσεις, η έλλειψη μακροχρόνιου σχεδιασμού και στρατηγικής, έλλειψη επικοινωνίας και συνεργασίας όλων των αρμόδιων φορέων και υπηρεσιών και φυσικά έγκαιρη υλοποίηση όλων των πιο πάνω. Θα συνεχίσω με το αμέσως επόμενο άρθρο, αξιοποιώντας το παράδειγμα του Κατάρ και θα αναπτύξω περαιτέρω το σκεπτικό μου και θα το δικαιολογήσω.
Σας αφήνω επαναλαμβάνοντας το μοναδικό μελανό σημείο της συμμετοχής μας (το θετικό δείγμα του αρσιβαρίστα), για το οποίο αναμένουμε και απαιτούμε να ενημερωθούμε σωστά αφενός, να τύχει διάφανου και αθλητικά σωστού και φυσικά δίκαιου χειρισμού αφετέρου».