Ο Βίλεμ Χέσελινκ δεν παρενέβη ποτέ στις επιλογές του προπονητή για να χρησιμοποιήσει έναν παίκτη στην 11άδα. Και πώς να το κάνει αυτό, όταν κατείχε ταυτόχρονα τρία πόστα;
Πόσοι πρόεδροι ή ιδιοκτήτες ομάδων έχουν κατηγορηθεί από τα ΜΜΕ αλλά και τους οπαδούς ότι επιλέγουν εκείνοι τους παίκτες της 11άδας; Πόσοι έχουν θέσει «βέτο» για τη χρησιμοποίηση ενός «αγαπημένου» τους «παιδιού»; Πόσοι έχουν κάνει τις προτάσεις τους για το σύστημα με το οποίο… οφείλει να αγωνίζεται η ομάδα τους;
Θέλει και ρώτημα; Πολλοί. Πάρα πολλοί. Βλέπετε υπάρχουν «τυχεροί» που είχαν χρήματα ή την αποδοχή των άλλων για να στρογγυλοκαθίσουν στην προεδρική καρέκλα αλλά όχι και το ταλέντο για να καθοδηγούν έντεκα ποδοσφαιριστές.
Ωστόσο υπήρχε και ένας, που είχε και την αναγνώριση αλλά και το ταλέντο. Που δεν χρειάστηκε ποτέ να μπει σε τέτοιες «περιπέτειες» και να δίνει «ραβασάκια». Και να ήθελε, δεν μπορούσε… Τι να έκανε; Να έλεγε στον εαυτό του, να βάλει τον εαυτό του στην 11άδα;
Ο Βίλεμ Χέσελινκ, ήταν ένας άνθρωπος ταλαντούχος. Και ο μόνος μέχρι τώρα στην ιστορία του ποδοσφαίρου που μπόρεσε να είναι ταυτόχρονα παίκτης, προπονητής και πρόεδρος! Και μάλιστα, όχι σε οποιαδήποτε ομάδα, αλλά στην Μπάγερν Μονάχου!
Από μικρός ξεχώριζε. Δεν του έφτανε να περνάει την ώρα του απλώς αθλούμενος, αλλά αναζητούσε και άλλους τρόπους να ασχοληθεί με τον αθλητισμό. Και μόλις σε ηλικία 12 ετών, το 1890, γίνεται μέλος ενός γκρουπ ατόμων που προσπαθεί να βάλει στην καθημερινότητα μιας πόλης, μια ομάδα! Κάπως έτσι ιδρύθηκε η Φίτεσε του Άρνεμ!
Αν και αρχικά επιλέχθηκε το κρίκετ ως το άθλημα της ομάδας, γρήγορα αυτό διαφοροποιήθηκε. Βλέπετε δεν ήθελαν να υποκύψουν στην τάση που ήθελε τους πάντες σε εκείνη την εποχή να ασχολούνται με αυτό το άθλημα που κλωτσάνε μια μπάλα. Όμως δεν μπόρεσαν να αντισταθούν για πολύ. Με αποτέλεσμα η Βίλεμ να «μεταμορφώνεται» από μια ομάδα κρίκετ σε μια ποδοσφαίρου.
Ο Χέσελινκ μεγαλώνει και αποφασίζει να ασχοληθεί με τη χημεία. Μετακομίζει στο Λέιντεν, και υποχρεώνεται να αφήσει τη Φίτεσε για την Ντεν Χάαγκ. Και εκεί γρήγορα γίνεται μέλος της ομάδας ποδοσφαίρου.
«Κανείς μας δεν είχε κάποια συγκεκριμένη θέση στην ομάδα. Είχαμε ρωτήσει τον καθένα που του αρέσει να παίζει. Αλλά η απάντηση ήταν η ίδια με τη δική μου: ‘’Δεν με ενδιαφέρει’’. Κάπως έτσι ξεκίνησα να παίζω ως αριστερό εξτρέμ»… Λογικό καθώς ως αριστερόχειράς μπορούσε να κουμαντάρει τη μπάλα μόνο με το αριστερό του πόδι. Ωστόσο το άλλο δεν το άφησε μόνο για να στρίβει. Ίσα- ίσα. Άρχισε να προπονείται και να προσπαθεί να χρησιμοποιήσει το δεξί του πόδι για να μπορέσει να γίνει το ίδιο καλός με αυτό.
Το κύριο προσόν του όμως ήταν άλλο. Είχε γίνει γνωστός σε όλο το Άρνεμ για τη δύναμη που είχαν τα σουτ του. Σε έγγραφα που έχουν βρεθεί στην γενέτειρά του γίνεται αναφορά για τους τερματοφύλακες που «ρίσκαραν να σπάσουν τον καρπό τους» εάν έβαζαν τα χέρια τους στην πορεία της μπάλας μετά από σουτ του. Μάλιστα, κάποιοι λένε ότι ένας άγγλος παραλίγο να ξεψυχήσει όταν η μπάλα σταμάτησε στο στήθος του μετά από μια «κανονιά» του Βιλεμ. Κάπως έτσι απέκτησε και το παρατσούκλι του… «Το κανόνι». Βίλεμ ‘’το κανόνι’’ Χέσελινκ.
Ο Χέσελινγκ όμως ποτέ δεν έμεινε αφοσιωμένος μόνο στο ποδόσφαιρο. Αυτός όπως και οι συμπαίκτες του προπονούνταν και σε άλλα αθλήματα στα οποία καλούνταν να αγωνίζονται εκπροσωπώντας και την πόλη τους. Είχε κάνει ρεκόρ Ολλανδίας στο άλμα εις ύψος (το οποίο στεκόταν «όρθιο» μέχρι και το 1910), ήταν ιδιαίτερα καλός στα 1500 μέτρα με εμπόδια και με τους συμπαίκτες του είχαν δοκιμάσει την τύχη τους στην διελκυστίνδα (tug-of-war).
Το 1902 ο Χέσελινγκ έχει φτάσει τα 24 χρόνια ζωής. Τότε παίρνει μία σημαντική απόφαση για τη ζωή του. Θα αφήσει την Ολλανδία για να μετακομίσει στο Μόναχο για να συνεχίσει εκεί τις σπουδές του στη Χημεία. Ταυτόχρονα όμως θα αναζητήσει και μια νέα ομάδα για να συνεχίσει να αθλείται. Και θα τη βρει…
Πριν από δύο χρόνια οι κάτοικοι του Μονάχου είχαν συγκροτήσει τη δική τους ομάδα. Μια ομάδα όμως που είχε ανάγκη από έναν άνθρωπο με διάθεση να ασχοληθεί μαζί της, να δουλέψει πολύ και να την αναπτύξει. Ο Χέσελινγκ νιώθει οικείος. Όλα αυτά του θυμίζουν το «σπίτι» του. Ένας σημαντικός λόγος για να αρχίσει να δουλεύει σκληρά για την Μπάγερν. Αποφασίζει να «δυναμώσει» το τμήμα του ποδοσφαίρου το οποίο είχε πληγεί το 1900. Τότε ο σύλλογος δεν είχε επιτρέψει στην ομάδα να συμμετάσχει στο πρωτάθλημα της νότιας Γερμανίας με αποτέλεσμα να αποχωρήσουν 10 ποδοσφαιριστές.
Ο Χέσελινκ θα αρχίσει να παίζει στην Μπάγερν. Έτσι γίνεται ο πρώτος ξένος στην ιστορία της ομάδας. Αναλαμβάνει –αρχικά- και το ρόλο του προπονητή στην ομάδα των νεαρών, φροντίζοντας –μάλιστα- να την εμπλουτίζει με νέα παιδιά που άρχισαν σιγά-σιγά να γίνονται μέλη και παίκτες.
Μέσα σε τρία χρόνια ο Χέσελινκ έχει κερδίσει τους πάντες στο Μόναχο. Όλοι πιστεύουν στις ιδέες του και τον εμπιστεύονται. Και έτσι όταν το 1903 ο Φρανς Ζον, ο πρώτος πρόεδρος της Μπάγερν στην ιστορία της, αποφασίζει να μετακομίσει για να εγκατασταθεί στην γενέτειρά του και να δουλέψει εκεί, είχε έτοιμο τον διάδοχό του. Αυτόν τον Ολλανδό που είχε εμφανισθεί στην πόλη πριν από τρία χρόνια και είχε λατρέψει την Μπάγερν και το Μόναχο σαν να είχε γεννηθεί εκεί.
Ο Χέσελινκ θα αποδεχθεί και αυτόν τον ρόλο. Έναν ρόλο –φυσικά- με διαφορετικές αρμοδιότητες από τη σημερινή εποχή. Έχοντας περισσότερο καθήκοντα οργανωτικά που αφορούν την καθημερινότητα σε μια ομάδα, με σαφώς λιγότερες σημαντικές αποφάσεις από εκείνες που λαμβάνει ένας πρόεδρος τώρα. Ακόμη κι έτσι όμως ο Χέσελινκ θα γράψει ιστορία. Θα γίνει ο πρώτος που θα περάσει και από τα τρία πόστα σε μια ομάδα ποδοσφαίρου και μάλιστα ταυτόχρονα.
Με τον Χέσλινκ και στα τρία πόστα η Μπάγερν Μονάχου θα αναπτυχθεί. Θα πάρει τρία τοπικά πρωταθλήματα με ομάδες από το Μόναχο, τη Νυρεμβέργη και το Αουγκσμπουργκ, με τον Ολλανδό αργότερα να αποφασίζει να υιοθετήσει το κόκκινο ως το βασικό χρώμα των εμφανίσεων της ομάδας. Ο Χέσελινκ θα γίνει διεθνής με την Ολλανδία, θα σκοράρει το πρώτο του τέρμα στο 4-0 του αγώνα με το Βέλγιο με 30.000 συμπατριώτες του στο Ρότερνταμ να τον χειροκροτούν.
Ταυτόχρονα όμως θα τα πηγαίνει και πολύ καλά στις σπουδές του. Τον Ιούνιο 1904 θα πάρει το διδακτορικό του για μια διατριβή στις ποικιλίες κρασιών της περιοχής, να δουλέψει περισσότερο πάνω σε αυτό. Λίγο αργότερα θα πάρει και διδακτορικό φιλοσοφίας, ασχοληθεί με τη χημεία τροφίμων αλλά και με την εγκληματολογία. Μάλιστα, σύμφωνα με κάποιες πηγές ο Χέσελινκ θα είναι και ο άνθρωπος που θα λύσει ένα έγκλημα μέσω της γεωλογικής μελέτης που θα κάνει.
Ωστόσο κάπου εκεί θα αποφασίσει να βάλει ένα τέλος στη ζωή του στη Γερμανία. Θα πάρει τη σύζυγό του, την Μπέρτα Γκέτλερ και θα επιστρέψει στην Ολλανδία και στην πόλη που γεννήθηκε. Εκεί θα δουλέψει ως ειδικός ερευνητής στην αστυνομία και όταν βρίσκει χρόνο θα δοκιμάζει το σουτ του στα μέρη που πρωτοκλώτσησε μια μπάλα. Τον Δεκέμβριο του 1973 θα φύγει από τη ζωή σε ηλικία 95 ετών.